కిటికీలోంచి చెట్లు

పనులన్నీ ప్రోగుపడి ఏంచేయాలో తోచని ఉక్కపోతలో 
ఉన్నట్లుండి, ఎన్నడూ తెరవని కిటికీ తెరిస్తే 
ఆకుపచ్చని చెట్లగుంపు బడిపిల్లల్లా కుదురుగా కళ్ళముందు వాలింది 

ఏమంత తొందర లోకమంతా తిరగాలని 
ఉత్సాహం చూసిందంతా అనుభవించాలని
ప్రతిక్షణమూ పవిత్రంగా వెలుగుతోందని
ప్రతిస్థలమూ స్వంత ఇల్లై పిలుస్తోందని గ్రహిస్తే 
ఇలా అల్లల్లాడవని, వెళ్ళే ప్రతి గాలికెరటాన్నీ 
ఆకుల అరచేతుల్తో లాలనగా నిమురుతూ చెబుతున్నాయి చెట్లు   

చెట్లని చూసినపుడల్లా నెమ్మది, మరికాస్త నెమ్మది అని 
నీతో కూడా చెబుతున్నట్లనిపిస్తుంది 
మీలా ఉండే వీలులేదు, చాలా పనివుంది మరి అనుకొంటూ
వడివడిగా నడుస్తావు జీవితమంతా 

కడపటి క్షణాల్లో చేయగలిగిందింకేమీ కానరాక 
మూసివున్న కిటికీ మరోమారు తెరిచినపుడు 
ఆకుపచ్చని జీవనగీతాన్ని అతిశాంతంగా ఆలపిస్తూ కనిపిస్తాయి

జీవితమంతా చేసిన పనులన్నీ కలిపి 
ఒక్క ఆకుపచ్చని ఆనందమైనా కాలేదనీ
మాటలన్నీ ఓ పసుపుపచ్చని పూవుగానైనా వికసించలేదనీ గ్రహిస్తావు 

అప్పుడా చెట్లు, 
నిదురనుండి మెలకువలోకి జారినంత సుతారంగా వీచే 
చిరుగాలి కెరటమొకటి విసురుతూ 
స్నేహితుడా, ఇపుడైనా కాస్త నెమ్మది
వెళ్ళిపోయేటపుడైనా ఈ పూవులా రాలగలవేమో చూడు అంటాయి


19.10.2014 మధ్యాహ్నం 12.04