వర్తమానంలోకి

రాలిపోయిన రాత్రిలాంటిది గతం
ఇంకా రేకులు విప్పని  రాత్రి భవిత
వర్తమానపు కాంతిపుష్పం ఊగుతోంది గాలిరేకులతో

రాత్రులకైనా నల్లని రంగుంటుంది
మృదువిషాద పరిమళముంటుంది, విరామంలోకి వికసిస్తూవుంటుంది
రంగూ, రుచీ, వాసనా లేని గతమూ, భవితా
ఊహల్లో మాత్రమే ఉనికిని పాతుకునుంటాయి
జీవితమంతా వెంటాడినా
వేలికొసకు క్షణకాలపు దూరంలో నిలిచి వెక్కిరిస్తాయి  

గతం జీవన శిధిలాలయం, భవిత గాలిలో తేలుతున్న నగరం
కూలిన గోడల్నో, పునాదిలేని భవనాల్నో ప్రేమించేవాళ్లని ప్రేమించనీ
మిత్రుడా, రా
హద్దుల్లేని ఆకాశాన్ని కప్పుకొన్న వర్తమాన భవంతిలో
మనం కాలం మీటుతున్న సంగీతాన్ని విందాము


దాహాగ్ని కోల్పోయి ఎండిపోయిన చెట్లనీ
మట్టిని తవ్వి మొలకెత్తని విత్తనాల్నీ చూస్తూవుండేవాళ్ళని చూడనీ
రా, మనం పోదాము
ఆకుపచ్చని జీవితంలో, అది రాల్చే నీడల్లో తడుద్దాము    

గతంలో వెలిగి ఆరిపోయిన దీపాల్నీ
భవిత కోసం ఇవాళ చమురు పోగేసేవాళ్ళనీ పోగుపడనీ
రెండిటినీ దగ్ధంచేసే అగ్నిలా లెక్కలేనితనంలోకి వెలుగుదాము

గతంలోకో, భవితలోకో ఇవాళ్టి సంపద ఒంపుకొంటూ
నిరంతరం పేదలుగా మిగిలేవాళ్లని మిగలనీ

కాంతి పగిలి కిరణాలు వెదజల్లినట్లు
ఆనందం పగిలి జీవితం అన్నివేపులకీ విచ్చుకొంటోంది

రా మనం పోదాము త్వరగా
వర్తమానంలోకి, జీవితంలోకి, పసిదనంలోకి
ఎప్పటికీ మరణించని బహిరంగ రహస్యంలోకి
చిరంతన శాంతిలోకి, చిరునవ్వులోకి, ఏమీ మిగలకపోవటంలోకి..



ప్రచురణ: ఆంధ్రజ్యోతి 'వివిధ' 29.10.12

http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8542209559511311514#editor/target=post;postID=640202767663308530