కవిత : ఒక సంభాషణ

ఏది నిన్ను గాయపరిచింది

ఏది భయంలో ముంచింది అన్నాడు మిత్రుడు
చీకటిలో వెలుతురూ
వెలుతురులో చీకటీ పొడిపొడి​లా​ రాలుతున్న రాత్రివేళ

పూవు పూయటానికి రోజంతా పడుతుంది
రాలటానికి క్షణం చాలు
ఇదీ ప్రపంచం అని అర్థమవుతున్నపుడు
గాయపడటం, భయపడటం మొదలైంది అన్నావు

నువు చాలా సున్నితం
దీని నొక ద్వారంలా చూడు
ఈ గాయమే లేకపోతే ప్రపంచాన్ని దాటే దారి వెదకవు

నీ చూపు పరిమితం కూడా
పూవు నువు చూసినపుడు పుట్టలేదు
చూస్తుండగా రాలలేదు

అది ఎప్పుడు పుట్టిందో
మనకు నిజంగా తెలీదు
భూమి పుట్టినపుడో, సృష్టి పుట్టినపుడో
పూవు పుట్టడం మొదలైంది

ఏ మహాశూన్యంలో పుట్టిందో
ఏ మహాశూన్యంలో లయిస్తుందో
పూవుకే తెలియదు
పూవుని చూసే చూపుకీ తెలియదు
చూపుని చూసే తెలివికీ తెలియదు

తెలియకపోవటంలోకి వెళ్ళటానికి
తెలిసినదానిలో పలు ద్వారాలు ఇవి

ఊరికే చూడు రాత్రినీ
నక్షత్రాలనీ, దుఃఖాలనీ, ఈ మాటల్నీ
వెలుగుచీకటుల యుగాల ప్రణయంతో
మేలుకో, కలగను, నిద్రపో

అల లలలుగా ఏం చేస్తున్నా
లోలోపల ఊరికే ఉండటమొక మహాద్వారం

మిత్రుడు పదాలతో తెరిచిన పలు ఖాళీల్లోకి
మిత్రుడూ, నువ్వూ,
రాత్రీ, చీకటీ, వెలుతురూ ప్రవేశించగా
ఏమీ తోచని కాలమూ
వాటి వెనుకే ఖాళీలోకి చేరిపోయింది

ప్రచురణ : పాలపిట్ట. ఫిబ్రవరి 2021