కవిత : దుఃఖ మూలం

1

చాలా రాత్రులు ప్రార్థించావు

నిదురించే ముందు దైవాన్ని

ఇది కడపటి నిద్ర కావాలని

మరుసటి ఉదయాలు

మెలకువ వస్తూనే తెలుస్తుంది

దైవానికి నీ ప్రార్థన చేరలేదని

జీవితంలో ఏదో బాధించి కాదు

జీవితమే బాధనిపించి

2

ఇలాగే గడిచాయి వేల రోజులు

అదే వెలుతురు, చీకటి

అవే రంగులు, నీడలు

చాలా పాతబడిన ఆకాశం

ఆకాశంలోకి పాత ఉద్యోగుల్లా 

వచ్చి, వెళ్ళే ఋతువులు

పాతబడిన మనుషులు

మీట నొక్కినట్టు వెలిగి, ఆరే

వారి ప్రేమలు, ఉద్వేగాలు

3

ఇంతే కదా జీవితమని అన్నావు 

జీవితంతో చాలాసార్లు

అమ్మా, ఎందుకు కన్నావని

బిడ్డ తల్లితో అన్నట్లు

ఏనాడూ జవాబు రాలేదు

జవాబు లేకపోవటమే జవాబని 

నీకు తెలియలేదు

4

రైలు వచ్చే సమయం 

సమీపించే కొద్దీ తెలుస్తుంది

ఇప్పటి వరకూ పాదాలు ఉంచిన 

ఊరు ఎంత అందమైనదో,

వీడ్కోలు చెప్పే ఆత్మీయులు

ఎంత విలువైనవారో

5

చెబుతావు చూడు ఇప్పుడందరికీ

జీవితం అద్భుతం, ప్రేమించండి

జీవులు అమాయకులు, ప్రేమనివ్వండని 

6

గగనంలో తేలిన ఇంద్రధనువు 

గగనంలోనే మునిగినట్టు

జీవితంలోంచి తేలిన నువ్వు

జీవితంలోనే మునుగుతావు

విడిగా ఉన్నదెక్కడ

ఇది తెలియక కదా ఇంత దుఃఖం

7

ఇంతకీ, ఇది ఎవరి దుఃఖం

8.12.24 10.56 PM

ప్రచురణ : సారంగ 15.3.25