ఏకాంతం ద్వారా ప్రేమలోకి..

'ఏకాంతంగా ఉండటాన్ని నేర్చుకోవాలి, ఇష్టపడాలి. తన సాహచర్యాన్ని తానే ఇష్టపడటం కన్నా స్వేచ్చనిచ్చేదీ, శక్తినిచ్చేదీ ఏమీలేదు'  ~ మాండీ హేల్

ఏకాంతంగా ఉండటం. నేర్చుకోనంతవరకూ ఇంతకన్నా కష్టమైన పని వేరొకటి ఉంటుందా అనిపిస్తుంది. మనకి ఎప్పుడూ ఏదో ఒక వ్యాపకం ఉండాలి. ఎవరో ఒక మనిషితో ఉండటమో, ఏదో ఒక పనితో ఉండటమో కుదరకపోతే, లోపలినుండి భారమైన వస్తువేదో మనని అణచివేస్తూ ఉంటుంది. బోర్ కొడుతుంది, దిగులు ముసురుకొంటుంది, నిరుత్సాహంగా, బద్దకంగా ఉంటుంది. లోపల కందిరీగల్లా ఊహలూ, ఆలోచనలూ ముసురుకొంటాయి. భయాలూ, బెంగలూ మేలుకొంటాయి. కాలం సుడిగుండంలా కనిపిస్తుంది, తనలోనికి లాగేసుకొంటుంది. ఏ క్షణమూ ఊపిరాడనివ్వదు. నిస్పృహ కమ్ముకొంటుంది.

చుట్టూ ఉన్న జీవితోత్సవం నుండి వేరుపడిపోయినట్టు ఉంటుంది. తన లోపలి భయానకమైన వెలితి లోకి తొంగి చూడవలసిన అగత్యం కలుగుతుంది. ఇంతకన్నా ఏం చేసినా నయమే, నలుగురిమధ్యనా ఉండి వాళ్ళతో మాటలు పడ్డా నయమే, వాళ్ళవల్ల మోసపోయినా నయమే. చాతనైనదో, కానిదో ఏదో ఒక పని, మంచి చేసేదో, చెడు చేసేదో ఏదో ఒక పని చేయటం చాలా సులువు, ఈ లోపలి వెలితిని, భారాన్ని, అర్థంకానితనాన్ని మోయటంకన్నా, నువ్వు ఏమిటనే ప్రశ్నని ఎదుర్కోవటం కన్నా, నిద్రాణ, ఉన్మాద ప్రపంచంలో ఏదో ఒకలా తలదూర్చడం చాలా హాయి.

అరుదుగా, నిజంగా, ఒక మిణుగురులా, తటిల్లతలా నిజమైన సౌందర్యమో, ప్రేమో, తాదాత్మ్యతో సంభవించిన సందర్భాలు మినహా, కరుణ మనని నిలువెల్లా ముంచెత్తిన సమయాలు మినహా.. మనం సజీవంగా ఉండేదెక్కడ. మనం ఒక సాహసిలానో, సృజనాత్మకంగానో, పసివాళ్ళ లాగానో జీవిస్తున్నదెక్కడ. తమ నుండి తాము నిరంతరం పరుగుపెట్టే మనకి, మనలాగే తమనుండి తాము పారిపోయే మనుషులు కనబడ్డప్పుడల్లా చాలా ఊరటగా ఉంటుంది, ఒకరి సమక్షంలో ఒకరు తమ పిరికితనాలనీ, వెలితినీ దాచుకొంటూ, దాచుకోవటం వెనుక కనిపెట్టుకొంటూ కాలం ఒక వరద ప్రవాహంలా గడిపేసి వెళ్ళిపోవటం ఒక పరిచిన దారి. యుగాలుగా మానవ సంస్కృతుల వెనుక, చరిత్రల వెనుక దాగిన అనేక రహస్యాలలో ఒక ముఖ్యమైన రహస్యం ఈ బోర్ డం, ఈ వెలితి, తన నుండి తాను తప్పించుకోవటం.

ఈ ప్రపంచరహస్యాన్ని పూర్తిగా తెరుచుకొన్న కన్నులతో గ్రహించిన వాళ్ళు కొందరున్నారు, వాళ్ళు అంటారు.. నిన్ను నువ్వు ఎదుర్కో, నీతో నువ్వు స్నేహం చెయ్యి, నీ లోపలికి నువ్వు ప్రవేశించు. నిన్ను నువ్వు సంపూర్ణంగా ప్రేమించు. అప్పుడు ఒక అద్భుతం సంభవిస్తుంది.

నీ చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచం నీ స్వరూపం మాత్రమే అని తెలుస్తుంది. నీ తలమీద వాలిన సూర్యకాంతీ, నీ తలమీద ఆకాశాన్ని సృజిస్తూ ఎగిరేపిట్టా, నీ చుట్టూ ఉన్న మనుషులూ, వాళ్ళ దిగుళ్ళూ, భయాలూ, సంతోషాలూ, కలలూ అన్నీ నీవే అని అర్థమవుతుంది. అన్నిటినుండీ వ్యక్తమవుతున్నది నీ స్వరూపమే అని, అద్దంలో కనిపిస్తున్న మొహం అంత స్పష్టంగా తెలియవస్తుంది. అప్పుడు నీలోపల నిజమైన ప్రేమ ఉదయిస్తుంది. నేనూ, నువ్వులకీ, ఇవ్వటమూ, తీసుకోవటాలకీ అతీతంగా ఉన్న ప్రేమ.. వెన్నెలలా, నదిలా, వర్షంలా ప్రవహించిపోతూ ఉంటుంది. అప్పుడు.. కాలం ఒక నైరూప్య వస్తువుకాదు, అది ఓ ప్రేమగానం అని స్పటికస్వచ్చమైన అవగాహన తటాలున మేలుకొంటుంది.