కవిత : సృష్టి

ఖాళీ మనసులో కొన్ని రంగులు ఒంపు

అవి ఆకాశమూ, గాలీ, నీరూ 

కాంతీ, చీకటిలో వెన్నెలా

రంగులపై కొన్ని గీతలు గీయి

నదులూ, కొండలూ, మైదానాలూ 

ఉదయాస్తమయ మేఘాలూ, పాలపుంతలూ 

గీతలను కొంచెం కదిలించి చూడు 

చెట్లూ, పిట్టలూ, చేపలూ 

చీమలూ, ఏనుగులూ, మనుషులూ

కదలికలలో ఉద్వేగాలు కలుపు

చిక్కగా, లేతగా, తీవ్రంగా, తేలికగా

మంచీ, భయమూ, బాధా, ప్రేమా

ఇంతకన్నా ఊహించేదేమీ లేదు

నువ్వైనా, దేవుడైనా

మళ్ళీ మొదటికి రావలసిందే

నిద్రలోనో, మరణంలోనో, జ్ఞానం లోనో 

- బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : ' మెహఫిల్ ' మన తెలంగాణ 16.12.24

కవిత : ఉండటం

దీనికి అర్థం ఉందని 

నమ్మటం నుండి బయటపడాలి

ఆర్థాలకి అర్థమేమిటి

ఈ నమ్మకాలకి మొదలేమిటి

చివరికి మంచి గెలుస్తుందనే

చిన్నప్పటి భ్రమని వదిలించుకోవాలి

ఏ చివర, ఎవరికి మంచి

ఎంతకాలం గెలుస్తుంది 

ఈ కథకి ముగింపు ఉంటుందనే 

ఉద్వేగం నుండి తెప్పరిల్లాలి

మగతనిద్రల్లోని కలలు ఎక్కడ ముగిశాయి

తలపై బెలూనులా ఎగురుతోంది గగనం

మన తలల్లోని ఊహల్లాంటివి 

ఎందరిలో, ఎన్నిటిని చూసింది

కాంతినీ, చీకటినీ విరజిమ్మి

రంగుల్ని శూన్యంలో ఆరబోసి

చివరికి ఏమీ కాకపోవటంలో విశ్రమిస్తోంది

ఊరికే ఉంటే చాలనుకొంటాను

ఆకు కింద నీడ ఉన్నట్టు 

ఎండలో రంగులు వున్నట్టు

చీకటిలో నలుపు వున్నట్టు

ఈ అక్షరాల వలలోంచి బయటకు వెళ్ళాక

ఏది మనసుకి తగులుతుంది

లేదా తగలటం లేదు

28.7.24

ప్రచురణ : పాలపిట్ట, నవంబర్ 2024

కవిత : ఈ క్షణమిలా..

ఈ క్షణం అద్భుతం

ఎండ వాలే, వాన కురిసే, వెన్నెల జారే ఒక క్షణం

దీని కోసమే పుట్టావు, పెరిగావు

ఏడ్చావు, నవ్వావు, భయాన్ని దాటావు,

మనుషుల్ని అల్లుకొన్నావు చుట్టూ,

కావాలనుకొన్నవి పొందావు, పొందినవి కోల్పోయావు 

తీరా ఈ క్షణం నీ కనుల ముందు నిలిచి

ఏమి ఆజ్ఞ అన్నపుడు కనులు మూసుకొన్నావు

నీ దోషమేమీ కాదు

దీని కాంతి అటువంటిది

సౌందర్యం, జీవనహేల అలాంటివి

భరింపరాని మహోధృత వేగంతో, వత్తిడితో

ఈ క్షణం నిన్ను ప్రేమించినపుడు

కనులు మూసుకొంటావు

జ్ఞాపకాల్లోకో, కలల్లోకో తప్పుకొంటావు

అప్పుడు వచ్చిన కవి

పదాలలో నింపి దానిని నీ ముందు పెడతాడు

చిత్రకారుడు రంగుల్లో, గీతల్లో ఒంపి

నీ కళ్ళ ముందు పరుస్తాడు

అప్పుడు అంటావు కదా

అవును ఇదే నేను చూసింది

వాళ్ళు ఎంత అద్భుతంగా పట్టుకొన్నారు అని

నీపై వీస్తున్న లేతగాలివంటి క్షణం 

ఇప్పుడు కూడా 

నన్ను పట్టుకోలేకపోయావని నవ్వుతుంది

వాళ్ళూ అంతే, నాలో కరిగి, నేనై పోతే

ఆ పిచ్చి పనుల్లో కాలయాపన చేసేవారు కాదు 

అని జాలిపడుతూ మాయమవుతుంది

23.10.24

ప్రచురణ : కవిసంధ్య, సంచిక 51, నవంబర్ 2024

కవిత : పుట్టినరోజున

1

ఇవాళ నీకు నువ్వే గుర్తుకు వస్తుంటావు

ఉదయం పూలూ, చినుకులూ రాలినట్టు

ఒకనాడు ఇక్కడికి రాలావు

వాటికి కరిగి, మాయమైపోవటం తెలుసు

మరి నీ సంగతి అంటారెవరో

2

తొలిసారి చుట్టూ చూసి వుంటావు

కొంత ఆశ్చర్యంగా, కొంత భయంగా

వాటి నుండి బయటికి రాలేదు ఇప్పటికీ

బయటపడటం చాతకాలేదా, ఇష్టం లేదా 

అని నవ్వుతారు నీలోంచి

3

ఋతువుల చివర మిగిలేవి

వెలితీ, దిగులూ అని తెలిసివచ్చినా

బతుకు మీద తీపి ఎందుకో అర్థం కాదు

ఆడుకుందాం రారమ్మని సూర్యకాంతి పిలుస్తుందా

నిన్నటి గాయాలు మరిచి ఎగురుతూ వెళతావు 

4

కనులు తెరిచింది మొదలు 

నిన్ను కనుగొనే మనిషి కోసం వెదికావు

కాలమింత గడిచినా ఇంకా తెలియరాలేదు

నువు మాత్రమే నిన్ను కనుగొనగలవని

మృదువుగా దగ్గరకు తీసుకోగలవని

5

బతుకు ఒక నైరూప్య చిత్రం

అర్థాల ఇరుకు నుండి ఎంత విముక్తమైతే

అంత సారవంతం అవుతుంది 

ఎంత స్వేచ్ఛలోకి మేలుకొంటే 

అంత ఆర్ద్రతలోకి వికసిస్తుంది

6

ఆ చినుకుల్ని అలా రాలనీ

చూడకు వాటివంక

పూలని పాడుకోనీ రంగుల పాటలు

వినకు వాటిని

వాటి స్వేచ్ఛకి వాటిని వదిలి

నీ స్వేచ్ఛలో ఉండిపో 

ఇపుడు చూడు

జీవితం తల్లి గర్భాలయం, కదూ..

21.11.23

ప్రచురణ : సారంగ 15.11.24

కవిత : క్షణం పుట్టి..

ఇంత దీర్ఘమైంది కాదనుకుందాం జీవితం

ఇన్ని నలుపూ, తెలుపూ, రంగుల రోజులు

ఇన్ని ఋతువులు, వర్షాలు, 

ఎడారులు, అడవులు, నదులు, కొండలు,

ఇన్ని జీవులు, వేదనలు, ఉత్సవాలు

ఇందరు మనుషులు, ఊహలు, సంవేదనలు

ఇంత పెద్దది కాదు అనుకుందాం

జీవితం   మరీ క్షణికం అనుకుందాం

ఒక చూపుగా పుడతాం

ఆకు రాలటం చూస్తాం, మాయమౌతాం

వినటంగా పుట్టి

పక్షి కూయటం వింటాం, నిశ్శబ్దంలో కలుస్తాం

స్పర్శగా పుట్టి 

సెలయేటి పలుచని తడి తాకి, చిట్లిపోతాం

వాసన గ్రహించే ప్రాణిగానో, 

రుచి తెలిసే జీవిగానో పుట్టి

అనుభవం తెలుస్తూనే అదృశ్యమౌతాం

జ్ఞాపకం లేదు, ఎదురుచూపు లేదు

భయం, వెలితి, కలగనటం లేవు

క్షణ మాత్రపు 

జన్మ, అనుభవం, ముగింపు

సముద్రగర్భంలో, ప్రాణం పోసుకున్న అలల్లా 

దేహస్పృహ లేకుండా హాయిగా ఈదే చేపలు

తెలియక ఏ వలలోనో చిక్కుకుపోయినట్టు

ఇంత ఖేద పడుతున్నాం గానీ

జీవితం నిజంగా పెద్దదీ, సృష్టికంటే బరువైనదా

చాలా చిన్నదీ, ఊహకంటే తేలికైనదా

1.11.24 11.18 PM 

ప్రచురణ : స్నేహ. ప్రజాశక్తి దినపత్రిక 17.11.24

కవిత : ఇంతేనా

ఇంత పెద్ద విశ్వంలో ఇద్దరే ఉన్నారనుకుందాం

అతను. ఆమె.

ఈ ఊహకి జీవం రావటానికి

అతను లేక ఆమెను నేనుగా ఊహించుకుందాం

మెత్తని భూమీ, పచ్చదనం

చల్లని నీరూ, నల్లదనం

తేలిన ఆకాశం, తేలుతున్న నీలిమా 

చిక్కబడుతున్న రాత్రీ, చుక్కల్లో దాగే కాంతీ

కాస్త ఆకలీ, కాస్త ఆహారం

కాస్త కోరికా, కాస్త సౌఖ్యం

కాస్త భయం, కాస్త మరపూ 

ఏమీ తోచని పగటిభాగంలో 

గాలిలో వారూ, వారిలో గాలీ 

ఏమీ అవసరం కాని రాత్రిభాగంలో

చీకటిలో వారూ, వారిలో చీకటీ 

రోజులు గడుస్తాయి

నెలలు, ఏడాదులు, వయసులు 

పుట్టడం తెలీకుండా పుట్టినట్టే

వెళ్ళటం తెలీకుండా వెళ్ళిపోతారు

భూమి ఉందో, లేదో తెలీదు

నీరు ఉందో, లేదో తెలీదు

ఆకాశమూ, చుక్కలూ తెలీదు

జీవితం ఉందో, లేదో తెలీదు

అలాంటిదొకటి గడిచిందని తెలీదు

ఉత్త ఖాళీ, ఖాళీ కూడా తెలీదు

కదా..

ఇప్పుడేం చేద్దాం

- బివివి ప్రసాద్

- ప్రచురణ : ఈమాట, నవంబర్ 2024