కవిత : ఆగటం

ఆగటం మినహా వేరే దారి వుండదు,

ఉద్వేగాలని ఆపటం మినహా

రాలిపోయే ఎండుటాకు మరో క్షణం ఆగినట్టు,

వికసించే పూలరేకులు ఆలోచనలో పడినట్టు

లోపల్నించి రాలే మాటలని, ఉద్వేగాలని 

కాసేపు ఆగమనటం మినహా,

భద్రమైన నిర్ణయం కనబడదు

ఇక్కడ ఇలా వుంటుంది,

నీకేమీ తెలియదు కొన్నిసార్లు, ఆగిపోవటం మినహా

ఆగిపోయిన క్షణాలు

జీవితాన్ని ఎటూ కదలనీయక పోవచ్చును,

ఆగలేకపోయే క్షణాలు చూపించే మలుపుల కంటే

ఆగటం సరైనది కావచ్చును

ఎక్కడ ఆగాలో, కూడదో, నీ స్వంత నిర్ణయమో, 

ఏ శక్తుల ఆటనో నీకు తెలియక పోవచ్చును

ఏమైనా, ఆగటం మినహా

ఆగి, ఇవాళ రాత్రి చంద్రుడెపుడు ఉదయించాడో,

వెన్నెల ఎంత నిశ్శబ్దాన్ని లోకానికి కానుక చేసిందో,

లోకపు దుఃఖమో, నాటకమో 

నీలోంచి ఎంత పలికిందో చూసుకోవటం మినహా,

ఇవాళ పెద్దగా పనేమీ లేకపోవచ్చును

నిజానికి, ఆగిన క్షణాల్లో, 

నువు జీవితానికి అతి దగ్గరగా

చలించే గ్రహంలా ఉండి వుండవచ్చును

ఆగిన క్షణాలు నిన్ను నీకు మిగల్చక పోవచ్చును,

నిన్ను మాత్రమే నీకు మిగల్చవచ్చును

అప్పుడపుడు ఆగటం బావుంటుంది,

సెలయేరు ఆగి కోనేరు అయినట్లు,

చంద్రుడు ఆగి కోనేటిలో చూసుకున్నట్లు,

తుమ్మెద ఆగి పూలరేకులు చూసినట్లు,

పూలు వికాసం ఆపి తుమ్మెదని పిలిచినట్లు,

తీరికవేళ వీధి అరుగుపై మనిషి మాటలకు పిలిచినట్లు,

సాయంత్రపు గగనంలో చివరి రంగులు ఆగి

ఇంకెవరైనా చూసే వాళ్ళున్నారా అని అడిగినట్లు

ఊరికే ఆగటం బావుంటుంది

ఆగి, జీవితం లాంటి నిన్నూ, నీలాంటి జీవితాన్నీ

మనసారా కావలించుకోవడం బావుంటుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : జీవనానందం కొసన..

ఏవో పిచ్చిమాటలు మాట్లాడాలనిపిస్తుంది,

మాటలన్నీ పిచ్చివేనేమో తెలీదు

ఇంత అద్భుతంగా, నల్లగా మిలమిలలాడే రాత్రి

నీపై తెరపిలేకుండా కురుస్తున్నపుడు

మాటలేం అవసరమొచ్చాయి

మౌనంలోకీ, జీవితంలోకీ మునిగిపోక

ఊరికే మాట్లాడాలనిపిస్తుంది,

జీవనానందం తట్టుకోలేక

మాటల్లోకి తేలి ఊపిరి పీల్చుదామని

ఆయనన్నారు చూసావా

మనసు బ్రద్దలైన ఆనందం తట్టుకోలేక 

ప్రాణం వదిలేశారని, 

ఆ మాటకే మనసు బ్రద్దలౌతుంది 

జీవనానందం, నువు ఉండటంలో ఉందో,

ఉండీ, లేకుండా పోవటంలో ఉందో తెలీదు,

అదంటూ ఒకటి ఉన్నట్లుంది 

మాటలు తయారయే మనసులో 

ఎన్ని మెలికలు వుంటాయో చూసావా,

వాటికి ప్రలోభపడకుండా ఉండగలవా

ఈ రాత్రిని రాత్రిలా, గాలిని గాలిలా,

ఈ నక్షత్రాలని నక్షత్రాల్లా 

దేహంపై వస్త్రాలు లేనట్లు, దేహమే లేనట్లు

నిన్ను తెరుచుకొని అనుభవించగలవా

పొందుతున్నావో, పొందబడుతున్నావో తెలీని

పారవశ్యంలో మునగగలవా

ఇది జీవిత, మిది కాదని జీవులు చెప్పలేరు,

జీవులకంత తెలివుంటే,

వాటిని కన్న జీవితానికెంత తెలివుండాలి

నువు జీవివి కాదు, 

జీవితానివని తెలిసేందుకు ఎంత దుఃఖపడాలి

ఎంత పదునుదేరాలి 

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఇతరుల సంతోషం

ఇతరులలో సహజమైన సంతోషం

కెరటంలా విరిగిపడటం చూసినపుడు,

కాసేపు, నిన్ను నువు కోల్పోతావు,

లేదా, నిన్ను నువు పొందుతావు

సంతోషం జీవిత పరమావధి అని

కెరటం చివరి జల్లులు చెబుతాయి,

ఊరికే సంతోషంగా ఉండటం బావుంటుంది

ఉన్నతోన్నత గమ్యాలు చేరటం కన్నా,

సంపదా, జ్ఞానం, కీర్తీ సేకరించటం కన్నా

ఒకనాడు దేవుని ముందు నిలుస్తావనుకొందాం,

పుణ్య, పాపాల లెక్కలు అటుంచి,

ఎంత సంతోషించా, వెంత దుఃఖించావని 

యథాలాపంగా అడిగాడనుకొందాం 

పోనీ, యథాలాపం కాదు,

తన సృష్టిని నువ్వెంత మెచ్చావో, నొచ్చావో

తెలుసుకునే యత్న మనుకుందాం,

ఆ పెద్దప్రాణంపై గౌరవంతో

ఆహా, జీవిత మద్భుతమని చెప్పావనుకుందాం

నువు చెప్పింది నిజమో, కాదో నీకు తెలీదు,

నీకో జీవితముండటం నిజమో, కాదో తెలీదు,

ఇదంతా అసలుందో, లేదో తెలీదు

కానీ, ఇతర్ల సంతోషంలోకి

అదాటున మునిగే క్షణాలుంటాయి చూసావా,

ఇతర్ల దుఃఖంలో, అప్రయత్నంగా 

మునిగే సమయాలుంటాయి చూసావా

అపుడు జీవన సారమేదో

నీ ప్రక్క నుండి వెళ్ళిపోయే ఓడలా

అంటీ, అంటక తాకుతుంది

భారమైన తీరం

నిను మృదువుగా అనంతంలోకి నెడుతుంది,

దూరపు ఆనంద సముద్రం 

తన లోనికి, లోనికి పిలుస్తుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : దయ నుండి

దయ ఉద్వేగాలకి తల్లి, 

దయకి తల్లి జీవనానందం

ఇక్కడికి రాగలిగితే అహం కరిగి నీరౌతుంది,

చీకటి కరిగి తెల్లవారుతుంది

చాలా కోరుకుంటాం, భయపడతాం

దిక్కులు తిరుగుతాం, లుంగలు చుట్టుకుంటాం 

చిక్కులు పడిన అడవి చీకట్లలోకి 

ఒక్క సూర్య కిరణం వాలకపోతుందా అని

ఎదురు చూస్తాం, వేసట పడతాం,

వాగునీటి చప్పుడులోకి చెవినీ, తలనీ అర్పిస్తాం

నీటి తడిలాంటి, సడిలాంటి దయ మినహా

ఏదీ నిన్నూ, లోకాన్నీ కాపాడలేదని

నిలువునా నీరైన క్షణాల్లో తెప్పరిల్లుతాం

ముందుగా శబ్దముందని వారంటారు గానీ,

ముందుగా దయ వుందని,

దయ నుండి ఆకాశం పుట్టిందని,

దయగల ఆకాశం నుండి సమస్తం పుట్టాయని తోస్తుంది

అనాది జీవితం, అనంతంగా సాగే జీవితం

నీలోని దయ నుండి పుట్టిందని

లేదూ, దయ నుండి నువు పుట్టావని తట్టినపుడు

ఇంత పెద్ద ప్రపంచం

పొగ మంచులో తేలే పగటి కలలా

ఒక్క సూర్య కిరణంతో మాయమవుతుంది

దయగల పక్షి కూత విన్నావా,

ఇక మిగిలిన పగలంతా 

నిన్ను నువ్వు ధారాళంగా ఒంపుకొంటావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : అపురూపం

 కొన్ని క్షణాలు నవ్వుతావు చూసావా,

ఆ క్షణాల కోసమే బ్రతికుంటావు

అనేకసార్లు మృత్యువును దాటి

ఇంత విశ్వం నిన్ను కలగని ఎదురుచూసింది

ఆ నవ్వు కోసమే కావచ్చు,

ఉదయాలు బంగారాన్ని వెదజల్లింది

నీ ప్రశాంతమైన చూపు కోసమే కావచ్చు,

పూలు పలురంగుల్లో దోబూచి ఆడింది

నీ కళ్ళలోని ఆశ్చర్యం కోసమే కావచ్చు

జీవుల కళ్ళలోని జాలిపుట్టించే అమాయకత్వమూ,

మనుషుల్లోంచి వ్యక్తమయే, నిశ్శబ్దరాత్రి ఎగిరే 

పక్షిరెక్కల చప్పుడులాంటి మెత్తని ప్రేమా,

ఒక కవి నీ లోపల కూర్చున్నట్టు పలికే మాటలూ, 

ఏ స్వాప్నికుడో పలికించే వాయిద్యపు ధ్వనులూ 

నువ్వు ఉండటం కోసం ఎదురుచూసినవే కావచ్చు

రోజుల కేమి 

శిశిరపత్రాల కన్నా వేగంగా రాలిపోతాయి,

మాటల కేముంది 

నీటిబుడగల కన్నా వేగంగా చిట్లిపోతాయి,

అనుభవాల కేముంది

ఇదే కదా కోరుకున్నది అనేలోగా వెలిసిపోతాయి

కన్నా, ఈ నిమిషాన బ్రతికున్నావు చూడు,

ఇది కాలాల కావలి నుండి, గోళాల కావలి నుండి

తెలియని ఎవరో గాఢంగా కోరుకున్న కల

ఈ ఉదయం గడ్డిపరకపై వాలిన 

మంచుబిందువుని చూసావా, 

దానిలో ఆడుకుంటున్న రంగుల్నీ..

ఆ తెలియనివానికి ఆ బిందువుపై, 

ఆ బిందువువంటి నీపై ఎంత ప్రేమ

బివివి ప్రసాద్

కవిత : కలలు

ఒక ఉదయం లేచేసరికి

పూవుగా మారిపోయి వుంటావు,

నీ రెక్కలపై మంచుబిందువులు

రంగుల కలలు కంటూ వుంటాయి

మంచుబిందువులకి

ప్రాణం ఉంటుందని తెలిసి ఆశ్చర్యపోతావు,

వాటి కలలకి ప్రాణం ఉంటుందా అని

కనుగొనబోతూ వుండగానే

అవి పలుచని గాలిలోకి మాయమౌతాయి 

పలుచని గాలితెరలు 

సుతారంగా చిరునవ్వు నవ్వటం వినిపిస్తుంది,

నిజంగా విన్నానా అని చూడబోతే

తలలు తిప్పి ఏమీ జరగనట్లు సాగిపోతాయి

సూర్యకాంతి నీ ఆశ్చర్యంతో 

కనులు కలిపి చూస్తుంది

కేరింతలు కొడుతూ తలవూపుతావా,

పక్షి రెక్కల చప్పుడు కాంతిని ఎగరేసుకుపోతుంది

మనకి ఎగిరే వీలుందా అని

ఇటు తిరిగి తల్లిని అడుగుతావు;

మనకా అవసరం లేదంటుంది

భూసారంలోకి తనని అల్లుకున్న మొక్క

అతనికేం అవసరమై ఇటు వస్తున్నాడు

అంటూ వుండగానే, 

అతని చేయి నిన్ను సమీపిస్తుంది 

కల లోంచి ఉలికిపడి లేస్తావు

బివివి ప్రసాద్