కవిత : వాళ్ళు

లెక్కల్ని ప్రేమించే లోకంలో

రెక్కల్ని ప్రేమించేవాళ్ళింకా మిగిలుంటారు

వాళ్ళే ఉదయాలలో కాంతి నింపుతారు

ఉదయపు గాలిలో చల్లదనాన్నీ,

పూలరేకుల్లోకి తాజాదనాన్నీ ఒంపుతారు

వాళ్ళే పక్షుల్ని పాడమనీ,

ఇంద్రధనువుల్ని రంగులు విరజిమ్మమనీ,

పున్నమి చంద్రుణ్ణి నెమ్మదిగా ఎగరమనీ

ప్రేమగా ఆజ్ఞాపిస్తారు 

కొందరుంటారిక్కడ 

భయాలతో, అనుమానాలతో

ఎండిపోతున్న లోకంలోకి

ఇది జీవనది అంటూ ప్రేమతో దూకేవాళ్ళు

వాళ్ళని ఆకాశం ప్రసవిస్తుంది

గాలి పెంచుతుంది, కాంతి ఆడిస్తుంది

నిజానికి వాళ్లంటూ విడిగా లేరు

నీలోనే వాళ్ళుగా వున్నారు

ఇంత విశాలమైన జీవితం

పాలలోంచి వెన్న తీసినట్టు

వాళ్ళని నీకు చూపిస్తుంది

జీవితం అందమైనది చూడండంటూ..

27.2.25 11.36 PM 

ప్రచురణ : మహా పత్రిక 31.3.25

They

Those who love wings

must be there still

in a world thriving on calculations.

They fill the mornings with brightness

infuse coolness into morning breeze

and freshness into flower petals

  

They affectionately ordain

the birds to sing, 

rainbows to dazzle with colours,

and the full moon to glide slowly  

There are a few here

who jump into the parched world

ridden with fears, doubts

uttering, with love, this is a perennial river!

The sky gives birth to them  

The wind nurtures them 

Radiance plays with them

They do not exist separately

Really, they remain integral, within you 

This expanse of life

points them to you

like making butter from creamy milk 

and saying 

‘See, Life here is beautiful …’

Translation: Prof. K. Damodar Rao