నిన్ను ఊహించటమే...

నా ప్రపంచం వెనుక నీ స్మృతి
అంతర్గత సంగీతంలా ప్రవహిస్తూనే ఉంటుంది.

నా విరామాలలో
అల తీరాన్ని తాకినట్లు
నీ జ్ఞాపకం నన్ను కోమలంగా తాకుతుంది.
సంతోషమో, విచారమో తెలియని వ్యాకులతలో
సంధ్యాకాశంలా స్తబ్దంగా ఉండిపోతాను.

పగటి దు:ఖాలపైకి
రాత్రి దయగా అవతరించినట్లు
నువ్వు నా లోపల మృదువుగా అవతరిస్తావు.

నువ్వు దూరంగా ఉన్నావని దు:ఖించాలని ఉంటుంది.
నా లోపల నా కన్నా దగ్గరగా ఉండి నవ్వుతావు.

నీ స్మృతిలో ఉంటానా
క్రమంగా నువ్వు నన్ను ఆవరిస్తావు.
తెప్పరిల్లి గమనిస్తే నేను నువ్వుగా ఉంటాను.

నేను, నేనుగా ఉండటం కన్నా
నువ్వుగా ఉండటంలోనే ప్రశాంతత కలుగుతోంది నాకు.

బహుశా నేను నేనుగా ఉండటం
నా ఊహ అయి వుంటుంది.
నువ్వుగా ఉండటం వాస్తవం అయి వుంటుంది.

ఇప్పుడు అనిపిస్తోంది..
నా బాల్యంలో
నిన్ను ఊహించెందుకే ఊహ తెలిసింది నాకు.
కానీ, నిన్ను ఊహించటమే
నిన్ను నాకు దూరం చేసినట్లుంది.