సృష్టి : బివివి ప్రసాద్ కవిత్వం

 కొత్త కవిత్వ సంపుటి వస్తోంది

కవిత : ఊరట

ఒక పిట్ట ఉత్తరాకాశపు అంచులో తేలి, 

నీ మీదుగా లెక్కలేకుండా ఎగిరి,

దక్షిణాకాశపు అంచులో మునిగినట్లు

ఈ లోకంలోకి ఒక కాలంలో తేలి,

లోకం మీదుగా లెక్కలేకుండా ఎగిరి,

ఒక కాలంలో మునిగిపోవటం కన్నా

ఇక్కడ బ్రతికి, వెళ్ళటానికి

అర్థాలూ, పరమార్థాలూ ఏముంటాయి

ఇన్ని రంగుల ప్రపంచం, 

ఇన్ని వెలుగుచీకట్ల, మిలమిలల, 

దాగుడుమూతల ప్రపంచం కన్నా

ప్రాణంగా ప్రేమించాల్సిన అనుభవమేముంటుంది

ఊరికే పుడతాం మంచులో జారిపడినట్లు,

అదాటున నీటిలోకి మునిగినట్లు,

కలలోనో, ఊహలోనో గాలిలోకి తేలినట్లు,

నీరెండవేళ తేయాకు తోటలో రికామీగా తిరిగినట్లు,

సౌందర్యవతి ముఖాన్ని చంద్రోదయానికి అర్పించినట్లు,

చేప గగనాన్ని పలకరించి నదిలో మునిగినట్లు,

భూమి సారం పూరేకులుగా విప్పారి 

మృదువుగా గాలిని తాకి సెలవు తీసుకున్నట్లు,

తటాలున లోపలినుండి చిరునవ్వు మెరిసి

జీవితమేమీ కారుమేఘం కాదులే 

భయపడకని హామీ ఇచ్చి మాయమైనట్లు

మన ప్రమేయం లేకుండా వచ్చినంత

తేలికగా వెళ్ళిపోతాం, ఏముంటుంది

లోపలి దిగులంతా శీతలగాలికి ఇచ్చి వేసి

రాత్రి గర్భంలోకి ముడుచుకుపోతే చాలు,

అయితే తెల్లవారుతుంది, లేదూ, తెల్లవారదు

అంతకన్నా ఏముంటుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిసంధ్య సెప్టెంబర్ 2025

కవిత : ఏకాంతంలో..

స్నేహితులతో గడిపిన తర్వాత

నీదైన ఏకాంతాన్ని చేరుకుంటావు,

అప్పటి వరకూ ఎదురుచూస్తున్న

దుఃఖశాంతి మృదువుగా సమీపిస్తుంది 

ఒక్కడిగా ఉన్నపుడు నువ్వేమీ కావు,

మంచివీ, చెడ్డవీ, బలశాలివీ, దుర్బలుడివీ 

ఏమీ కావు, కనీసం ఎవరివో తెలీదు

రెండవ మనిషి రాగానే తయారవుతావు 

యుద్ధానికి సిద్ధపడే సైనికుడిలా,

పులిని చూసిన జింకలానో, జింకని చూసిన పులిలానో 

నిన్ను నువు క్షణంలో తీర్చిదిద్దుకుంటావు

చాలాకాలం గడిపావు ఈ నేలపై

ఈ నక్షత్రాల క్రింద, సూర్యకాంతి క్రింద,

రెండవది దుఃఖమని ఇంకా తెలియరాలేదు

ఇతరులతో గడిపాక, నిన్ను పలకరిస్తావు,

సముద్రగర్భంలోని, నీలిగగనాని కావలి 

ప్రశాంత గంభీరమైన నీ సన్నిధికి మేలుకుంటావు

ఇప్పుడు చూడు సుమా,

ఇంత ప్రపంచాన్ని పిండితే

నీకు నువ్వు మాత్రమే సారాంశమై తగులుతావా

ఇతరమేమైనా మిగులుతుందా

ప్రపంచంలో గడిపాక,

ఈత చాలించిన దేహంలా

పరమ ఏకాంతంలో మునిగినపుడు

ఏది సత్యం, ఏ దసత్యం

ఏది నువ్వు, ఏది నేను

ఏది జీవిత మేది మృత్యువు

బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : ఉదయిని నవంబర్ 2025

కవిత : లెక్కలు

లెక్కలు దాటగలవా అంటుంది లోపలి ఖాళీ,

అచ్చం ప్రియమైన వ్యక్తిలానే,

నమ్మిన గురువూ, దైవంలానే

సూర్యుడు ఉదయిస్తాడు బంగారుకాంతులతో,

పిల్లలు నవ్వుతారు వెన్నెలలా తెల్లగా, చల్లగా,

పూలు వికసిస్తాయి రంగులు లోకంలో ఒంపుతూ,

చల్లటిగాలి తాకుతుంది తల్లినో, తండ్రినో గుర్తుకుతెస్తూ 

బావుంటాయి కొన్ని క్షణాలు

నువు ఎండుటాకులా రాలినవి,

సముద్రంలోకి కెరటంలా వాలినవి,

నిద్రలోకి మెలకువలా జారినవి

బావుంటాయి, నీకు నువ్వు మిగలనివి,

నిన్ను చెరిపేసుకున్నవి,

చెరిపేందుకు అనుమతించినవి

అవి క్షణాలు, క్షణాలలో దాగిన యుగాలు,

యుగాలలో దాగిన కాలం లేని సమయాలు

లెక్కలు దాటగలవా,

అక్కడుంది రహస్యమంటుంది ఖాళీ గాలి, 

లేదా ఖాళీ ఆకాశం, ఖాళీ ఉద్వేగం, ఉత్త ఖాళీ

..

ఈ మాటలు ముగిశాయా, లేదా..

బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : సాహిత్యనిధి నవంబర్ 25

పెరుగు రామకృష్ణగారికి ధన్యవాదాలు

కవిత : చాలాసార్లు

చాలాసార్లు అనుకున్నావు

మెలకువలో బస్సు దిగి వెళ్ళిపోయినట్టు,

కలలో ఇంద్రధనువు దిగి వెళ్ళిపోయినట్టు

జీవితం దిగి వెళ్ళిపోవాలని

సాధ్యం కాలేదు గనుకనే

మళ్ళీ పగలూ, సూర్యుడూ, పిట్టలూ 

మనుషుల్లాంటి జంతువులూ,

జంతువుల్లాంటి మనుషులూ

యంత్రం లాంటి జీవితమూ,

జీవితం లాంటి యంత్రమూ 

సాధ్యం కాలేదు గనుకనే

మళ్ళీ బంధాలూ, ఆశలూ, ఉత్సాహాలూ,

బంధాలూ, నిరాశలూ, నిరుత్సాహాలూ

సెలయేళ్ళు ఎప్పట్లానే ప్రవహిస్తాయి

మొక్కల్లోంచి ఆకులు ప్రవహించినట్లు,

పూలు ఎప్పట్లానే విరబూస్తాయి

సూర్యుడు గగనంలో విరబూసినట్లు,

పిల్లలు నవ్వుతారు ఎప్పట్లానే

దైవం నీలోంచీ, నాలోంచీ నవ్వినట్లు,

జీవితం ఎప్పట్లానే కొనసాగుతుంది

పిట్టపాట గాలి అలలపై కాగితం పడవైనట్లు 

చాలాసార్లు అనుకున్నావు

కాలానికి చివరి చుక్క పెట్టాలని, 

స్థలాన్ని చెరిపేయాలని

సాధ్యం కాలేదు గనుకనే

ఇంత దుఃఖం, బహుశా, ఆనందం

బివివి ప్రసాద్

కవిత : కాస్త అమాయకత్వం

కాస్తంత అమాయకత్వం కోసం తడుముకుంటావు

ముసురు రోజుల్లో ఎండ కోసం వెదికినట్లు,

చలిరాత్రి నెగడు కోసమూ,

వేసవి సాయంత్రం గాలితెర కోసమూ తడిమినట్లు

పసిపిల్లల నవ్వులాంటి నవ్వు కోసం,

పిల్లల కళ్ళలోని ఆశ్చర్యం కోసం,

వారి మాటల్లోని తేటదనం కోసం,

వారిలో తొణికిసలాడే జీవనానందం కోసం

నీ సాటి ప్రపంచంలోకి,

పెరిగి, పెద్దదై, వడిలిపోతున్న ప్రపంచపు

ముఖాలలోకి తేరిపార చూస్తావు

జీవితం చీకటిగుహలో దారి తెలియక

తిరుగుతున్న, కూలబడిన ముఖాల్లోకి,

సూర్యుని కోసం కాంతి వాలినచోట గాక,

సూర్యుని వైపు చూడాలని తెలియని కళ్ళలోకి,

అమాయకత్వాన్ని 

అమాయకంగా వదులుకున్న హృదయాల్లోకి

బరువైన జీవితం, నీరు నింపుకొనే కడవలా బరువెక్కే,

ఉదయాన కనులు తెరిచే దుఃఖంలా నిరాశ క్రమ్మే,

ఏకాంతపుసుడిలోకి జారే నిస్పృహ నిండిన జీవితం 

నీ చుట్టూ ముసిరినవేళ కూడా

కాస్త అమాయకత్వం కోసం వెదుకుతుంటావు

నీ కెక్కడో నమ్మకం, కాస్త అమాయకత్వం చాలు

ఇంత దుఃఖం నుండి ప్రపంచాన్ని బయటపడేస్తుందని,

చీకటి గుహలోకి దూరపు కిరణంలా దారి చూపిస్తుందని

బివివి ప్రసాద్

కవిత : దిగులు

 మనుషులు దిగులు పడతారు

ఇతర్లకి కనిపించే ప్రపంచానికి తలుపులు మూసి,

తమకి తాము మిగిలే ప్రపంచంలోకి ప్రవేశించినపుడు

నక్షత్రాలు రాలిపోతాయి,

పాటలు గాలిలోకి చెరిగిపోతాయి,

బంధాలు మరపులో మునిగిపోతాయి,

దిగులు మాత్రం తోడుంటుంది 

వదలని కుక్కపిల్లలా తోకాడిస్తూ 

ఈ రాత్రి పగటిలో కరుగుతుంది,

పగలు రాత్రిలో కరుగుతుంది

రాత్రీ, పగలూ క్రమం తప్పక కౌగలించుకునే

కాలపు సంగీతనృత్యంలో

పగటిగానో, రాత్రిలానో మిగులుతుంటావు,

ఒంటిరెక్కతో ఎగిరే పక్షిలా దుఃఖపడతావు

ఇదంతా ఇలానే ఉంటుంది

జీవితమంటే తెలియనివాళ్ళు 

జీవితంలో సుఖపడతారు,

జీవనానందం తెలిసినవాళ్ళు దుఃఖపడతారు

జీవితం ఇలానే ఉంటుంది

తనని ప్రేమించినవాళ్లని దుఃఖపెడుతుంది,

పట్టించుకోని వాళ్ళని సుఖపెడుతుంది,

భయపడిన వాళ్ళకి ధైర్యం చెబుతుంది

ఏమైనా కానీ, ఒక ఆకు రాలినపుడు, 

పూవు రెక్కలు తెరిచినపుడు,

కాంతిరేఖ జీవనగీతం పాడినపుడు,

నిట్టూర్పు జీవితాన్ని నమ్మినపుడు

నువు అక్కడ ఉంటావు

కళ్ళనీ, ముఖాన్నీ పూర్తిగా తెరిచి,

హృదయాన్ని గాలిపటంలానో, 

కాగితం పడవలానో వదిలి,

సమస్తాన్నీ ప్రేమిస్తూ, ప్రేమించటాన్ని ప్రేమిస్తూ..

ఈ దిగులు కూడా గడిచిపోతుంది కదా.. 

బివివి ప్రసాద్

కవిత : కనుల ముందు జీవితం

మన తెలివితక్కువ లెక్కలని,

అనుభవాలని, ఊహలని, అలవాట్లని ప్రక్కకు నెట్టి

జీవితం ముందుకు వచ్చి నిలిచే సందర్భాలుంటాయి

ఆ క్షణాల్లో నీలిగగనంలో బిందువులా కనబడిన పక్షి

క్షణాల్లో మన కిటికీ రెక్కపై వాలుతుంది

కాదనుకున్నవి, కాకపోవచ్చనుకున్నవి

కనుల ముందు నిలబడతాయి ఏమి సెలవంటూ 

జీవించటం చాలా కష్టం, చాలా తేలిక కూడా

టీ కప్పులో లేచే ఆవిరిలాంటిది జీవితం

జీవితం చాలా భయం, చాలా ప్రేమాస్పదం కూడా

ఆకుల మీది చీకటిపై 

పచ్చదనం పరిచే ఉదయకాంతి జీవితం

చాలా చేదు జీవితం, చాలా లోతైన ఇష్టం కూడా

వలలోంచి తప్పుకొని నదిలోకి జారే చేపపిల్ల జీవితం

 

చూస్తూ ఉండగా

బాధల్లో మునుగుతాం, బరువులతో ఈదుతాం

చూస్తూ ఉండగా

నవ్వుల్లో వాలుతాం, కాంతిలో తేలుతాం 

ఇంతా చేసి, వలలో చిక్కుకుంటాం,

వల నీటిలో మునిగి ఉందని,

నీరు భూమిపై ఈదుతుందని,

భూమి ఆకాశం లాంటి జీవితంలో

చల్లగా మునుగుతూ, తేలుతూ ఆడుకుంటుందని 

ఎప్పటికో మేలుకుంటాం

బివివి ప్రసాద్

కవిత : తెలియదు..

నువు ఇవ్వటానికి పుట్టావు, తీసుకోవటానికి కాదు

ఇది అర్థమయేసరికి 

జీవితం చివరి అంచుకి జరుగుతుంది

అట్లాగని తీసుకోలేదని కాదు,

తీసుకున్నట్లు తెలియలేదు

ఇది కూడా జీవితం చివరి అంచున తెలుస్తుంది

ఈ అనుభవం ఇలాంటిది

తీసుకునేవాళ్లకి తెలీదు,

ఇచ్చేవాళ్ళకి తెలియకుండా పోదు 

భూమి నుండి సారం తీసుకున్న చెట్టుకి

భూమి ప్రేమ తెలీదు,

చెట్టునుండి ఫలం తీసుకున్న మనిషికి

చెట్టు ప్రేమ తెలీదు

ప్రేమ ఎప్పటికీ 

తెలియరాని విషయంలా దాగొని ఉంటుంది

ప్రేమ అంతే, అమాయకురాలు,

పొందేవాళ్ళు అంతకన్నా అమాయకులు

ప్రపంచం ఎందుకు పుట్టిందో, 

సూర్యుడెందుకు రోజూ ఉదయిస్తాడో,

నీరెందుకు అమాయకంగా

పంచుతూ, పరుగులు పెడుతూ ఉంటుందో 

పాడే పక్షులకీ, పరుగులు తీసే జీవులకీ,

నిలబడి నిదానంగా చూసే చెట్లకీ,

వాటన్నిటిపై పారాడే ఎండలకీ, వానలకీ తెలీదు

ఉత్త ప్రేమ ఇలా వెలుగుతుందని

ప్రేమలో మునిగిన సృష్టికి తెలీదు,

ఇలా ప్రేమించటం మినహా ఏం చెయ్యాలో

దీనిని సృష్టించిన దైవానికి తెలీదు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : తన నిద్ర

నువు ఈ రాత్రి నిద్రపోతున్నావు

ఇంకా మెలకువలో మిగిలిపోయిన

ఇతనికి దూరంగా ఎక్కడో,

బహుశా, నీ గదిలో గాలి అలలు

ముఖాన్ని మెత్తగా తాకుతూ వుంటాయి,

సుఖదుఃఖాల అలల నదిలో ఈదిన

దేహం గాఢమైన విశ్రాంతిలో మునిగివుంటుంది

దాచుకున్న గాయాలూ, ఆశలూ

నిన్ను వదలలేక కలల బుడగల్లా

నీ సుషుప్తిపై తేలుతూ వుంటాయి 

బహుశా, గది పైన ఆకాశం నల్లనిదేహం దాల్చి

నిన్ను రెక్కల్లో పొదువుకుని ఉంటుంది,

ఆకాశంలో తేలే చంద్ర, తారకల మసకకాంతులు

కన్నతల్లి శ్వాసలా తగులుతూ ఉంటాయి

ఇది జీవితం, ఇది అనుభవం

ఇది దుఃఖం, అనిర్వచనీయమైన ఆనందం

ఈ రాత్రి కాసేపు నిద్రపోగలుతున్నావు

కోరలు చాపే భయపూరిత విషాల మధ్య,

ఎప్పటిలా తెల్లవారబోతుందన్న నమ్మకంతో,

రేపటి కాంతి అయినా 

కలల గాలిపటాలు ఎగరేయకపోతుందా అనే ఆశతో,

జీవితమ్మీద తరగని మోహంతో 

కరుణగల నిద్రతో

నీ రెప్పల్లో బరువు నింపిన ఈ రాత్రి

రేపైనా వాటిని పక్షుల్లా ఎగరేస్తుందా చూడాలి

బివివి ప్రసాద్

కవిత : కొంత దూరం వెళ్ళాక

కొంత దూరం వెళ్ళాక

నీకు మనుషులకీ, రంగులకీ భేదం తెలీదు,

శబ్దాలకీ, ఉద్వేగాలకీ, అనుభవాలకీ కూడా

ఇదంతా ఒకే అనుభవం,

ఒకే మెలకువ, ఒకే జీవితం

ఒకే వాన, ఒకే పగలు

ఒకే వెన్నెల, ఒకే నక్షత్రాల నిశ్శబ్దం

కొంత దూరం వెళ్ళాక

లేదా వెళుతూ ఉండగా

ఒంటరిగా మిగులుతావు

చుట్టూ ఉన్నవన్నీ చెరిగిపోతాయి

విడిగా చెరిగి, ఒకటిగా తేలుతాయి

అలలపై చెదిరిన చందమామ

నిశ్చల తటాకంపై తేలినట్టు

కొంత దూరం వెళ్ళాక

జీవించేవాడిగా కాక

జీవితంగా మిగులుతావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఆమె నవ్వుని

 నీకెందుకో ఆమె నవ్వుని కాపాడాలనిపించింది

గాజుపాత్రని కాపాడినట్లు

కిటికీలో వాలిన బంగారు కిరణాన్ని కాపాడినట్లు,

పిట్టల కువకువల్లోని జీవితేచ్చని కాపాడినట్లు

ఆమె నవ్వునీ, నవ్వగల సందర్భాలనీ,

నవ్వగల ఆశలనీ కాపాడాలనిపించింది

ఆమె ఎవరో తెలీదు, ఎందుకు మాట్లాడావో తెలీదు

మాటల్లోని ఏ భారమైన నల్లని మేఘాలు,

చూపుల్లోని వాన ముందటి తేమగాలులు,

కదలికల్లోని రాలిపడే ఎండుటాకుల చప్పుడులు

నీలో కనికరాన్ని వెన్నెలదీపంలా వెలిగించాయో తెలీదు,

నీలో, ఆమెలో, అందరిలో అంతర్వాహినిలా ప్రవహించే

ఏకైక జీవనస్పృహకి నిన్ను నడిపించాయో తెలీదు

ఆమెని వెలిగించడం 

నిన్ను వెలిగించుకోవటమేమో తెలీదు,

ఆమె దుఃఖాన్ని సుతారంగా తప్పించటం 

నీ దుఃఖాన్ని తప్పించుకోవటమేమో తెలీదు,

ఆ నవ్వుకాంతిలో తెరుచుకునే సౌందర్యలోకాల్లోంచి

ఏ పసిదనాల్లోకి ప్రయాణిస్తావో తెలీదు

ఎందుకైనా కానీ, ఏమైనా కానీ

ఆమె నవ్వుని కాపాడాలనిపించింది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఉత్త ప్రేమ

ఇంత ప్రపంచంలో ఒక భాగం కాక,

ప్రపంచం నువ్వే అయిన అనుభవానికి వస్తావు

మసక చీకటిలోనో, మగత నిదురలోనో,

మైకమో, మైధునమో, ధ్యానమో

నీ నుండి నిన్ను రాల్చిన క్షణంలోనో

ప్రపంచం గాలిలో దూదిపింజలా ఎగురుతుంది,

బరువైన జీవితం కొలనులో ప్రతిబింబమై తేలుతుంది,

గాయపడిన హృదయం

వేకువలో నాటిన కాంతిలా మొలకెత్తుతుంది

చాలా చూసావు, చాలా ఏడ్చావు నిజంగా,

చాలా నవ్వావు నిజంగానో, నటనగానో 

కానీ విలవిలలాడావు,

ఒడ్డుకి దొరికిన చేపలా అల్లల్లాడావు

ఇంత ప్రపంచంలో ఒక భాగం కాక,

ప్రపంచం నువ్వయిన అనుభవముంది చూసావా

దాని ముందు నీ దుఃఖమంతా 

పూవు విచ్చుకోక ముందు దానిలో దాగిన చీకటి,

సీతాకోక రంగుల ఆటలకి ముందు

దాగిన చిక్కని ఏకాంతం,

మధురగానానికి ముందు సవరించుకునే కంఠధ్వని

జీవితం ఉత్త ప్రేమ,

దుఃఖమంతా రహస్యం రాల్చిన ఎండుటాకులు

బివివి ప్రసాద్

సినిమా : గులాబీలు

 మీ హైకూలతో సినిమా తీయాలి అన్నారు ఓల్గా గారు ఒకసారి. తీశారు కూడా. హైకూలతో కాదు గానీ, హైకూలని కూడా పొదిగారు సినిమాలో. నిన్న చాట్ లో ఆ సినిమా సంగతి అడిగితే, యూ ట్యూబ్ లో ఉందన్నారు. ఆర్ద్రంగా తాకే ఈ సినిమా, ఆసక్తి ఉన్నవారు చూస్తారని, ఈ లింక్.

కుటుంబరావుగారికీ, ఓల్గాగారికీ ధన్యవాదాలు. 🙏❤️

లింక్ కోసం ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి.

కవిత : మనుషుల్లోకి తాను

ఆమె మనుషుల్లోకి చకచకా నడిచేయటం చూసావు

కాస్త నవ్వుతో, కాస్త జీవితమ్మీద ఆశతో, ప్రేమతో;

అలాంటి వాళ్ళుంటా రక్కడక్కడ 

సరాసరి సూర్యకిరణాల్లోంచి పుట్టినట్టు,

పూలకలల్లోంచి గాలితాకితే రాలినట్టు 

ఇంత బరువుగా, 

ఊబిలాంటి కాలంలో కూరుకుపోతున్నపుడు 

కొమ్మ మీంచి పక్షి రెక్కలు విదుల్చుతూ ఎగిరినట్టు,

పక్షిలోంచి కిలకిలారవం ఆకాశంలో వాలినట్టు

ఇంత భారమైన మనుషుల ముఖాల మధ్యన

ఆమె చకచకా నడవటం చూసావు

ఆమె ఆశల వనదేవత కాకపోవచ్చును,

ఆమె జీవితం పూలనడక కాకపోవచ్చును,

ఇప్పుడామె నేవో వెలిగించి ఉండవచ్చును,

ఏ బంధనాలు తెగిన ఊహలకో,

ఏ భయాలను తెగించిన ఉద్వేగాలకో

ఆమెలో అకస్మాత్తుగా గట్లు తెగి ఉండవచ్చును

ఏమైతేనేమి

ఇప్పుడామె నడుస్తుంది మనుషుల్లోకి,

ఆమె నవ్వులతో తెరుచుకునే హృదయాల్లోకి,

హృదయాల్లోంచి వరదై పొరలే ప్రేమల్లోకి 

ఇప్పుడామె

వాన వెలిశాక ప్రశాంతంగా పరుగెత్తే వానకాలువపై

కాగితం పడవై, పడవపై ప్రయాణించే సూర్యకాంతై

జీవితాన్ని నిండుగా అనుభవిస్తోంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : వేసవిరాత్రి వాన

వీధిలో నడుస్తూ అమ్మ

భుజంపై నిద్రపోయే నిన్ను పొదివి పట్టుకున్నట్లు 

వేసవిరాత్రి ఉన్నట్లుండి వాన కురుస్తుంది

వాన నీటిని మాత్రమే ఒంపదు 

నీటితో నిండిన గాలినీ, గాలితో నిండిన శబ్దాలనీ,

వాటి వెనక దాగిన ఆకాశాన్నీ, నిశ్శబ్దాన్ని కూడా

వాన కురిసినపుడు కరుణ కురిసినట్లుంటుంది

జీవితమ్మీద లాలస కురిసినట్లు,

జీవితేచ్ఛ విత్తనమ్మీద అగాథ నిశ్శబ్దమేదో కురిసినట్లు

వాన కురిసిన రాత్రి ఒంటరిగా మిగులుతావు,

చుట్టూ ఖాళీ స్థలం ఒంటరిగా మిగులుతుంది,

ఖాళీలో కలలు ఒంటరిగా మిగులుతాయి

వాన అంటుంది

ఈ క్షణం బ్రతుకు, ఇంతకన్నా ఏమీలేదు

వాన రాలే వేళల నీకేమీ పని వుండదు 

వానని ప్రేమించటం మినహా,

వానలో ఎంతకీ తడవని చీకటినీ, 

చీకటిలో ఎంతకీ మునగని జీవితాన్నీ

మోహించటం మినహా

లోపలికంటా కురిసే ఒక వాన చాలు

మానవ హృదయాలలోని

ఇంత చీకటి చెరిపేయడానికి

బివివి ప్రసాద్

కవిత : రంగుల పిల్లలు

రంగులు అమాయకమైనవి,

నలుపు, తెలుపుల్లా కలలు రాలిపోయినవి కావు,

పసిపిల్లలు ఉల్లాసంగా మేల్కొన్నట్లు

ఉదయాన గగనంలో మేలుకొంటాయి

ఇంద్రధనువుల మీదుగా,

సీతాకోకల రెక్కల మీదుగా, పూలని చేరి, 

నీ వైపు నవ్వుతూ దర్శనమిస్తాయి

రంగులు ఈ లోకం మీద నీ ఆశలు నిలిపేవి,

ఆశల మీద ఈ లోకాన్ని నిలిపేవి

ఎంత దుఃఖంలోనూ

ఎక్కడో ఆశ ఉంటుంది చూసావా

అస్తమయ బింబం ఆకాశంలోకి విసిరే 

చివరి నారింజ కాంతిలా

అట్లా, నలుపు, తెలుపుల

దుఃఖానందాల కెరటాల మధ్య

రంగులు నీకు ఆశ కల్పిస్తాయి అమాయకంగా

ఇక్కడింకా ఏదో ఉందని

తెలియందేదో లోకంగా వికసించిన ఇక్కడికి

పసిపిల్లల్లా గునగునా నడుస్తూ 

ఆరిందాల్లా వస్తాయి రంగులు,

అంతటినీ చక్కదిద్దే ఘనుల్లా

ఆడింది చాలు పడుకోండని 

అమ్మా, నాన్నల వంటి

నలుపు, తెలుపులు పిలిచినపుడు,

బొమ్మల్లాంటి మనని విసిరేసి

ఏకైక మహాశాంతిలోకి జారిపోతాయి

రంగుల్ని నమ్ముకున్న మనం

ఏకైక శూన్యంలో

లోలకంలా వ్రేలాడుతూ ఉంటాం

...

ఇప్పుడు కలల్లోకి ప్రాకుతూ వచ్చిన రంగులు

నీతో ఏం మాట్లాడుతున్నాయి

బివివి ప్రసాద్ 

ప్రచురణ : ‘వివిధ’ ఆంధ్రజ్యోతి 20.10.25

https://epaper.andhrajyothy.com/article/NTR_VIJAYAWADA_MAIN?OrgId=201084adc9f1&eid=0&imageview=1&standalone=1&device=desktop

కవిత : వేసవి మధ్యాహ్నం

ఎండ కాస్తున్నపుడు 

నీకొక కల మొదలైనట్లుంటుంది

లేదా, కలలో ఎండ కాస్తున్నట్లుంది

జీవితం నిన్ను గట్టిగా పిలుస్తుంది అపుడు

సీతాకోకరెక్కల్లో ఒదిగిన సంగీతంలానో,

ఇంద్రధనువులో ఒదిగిన సంధ్యాకాశంలానో,

కొలనుచంద్రునిలో ఒదిగిన శాంతిలానో కాక

అమ్మ నిన్ను ఒక్కసారి అరిచినట్లు,

మాష్టారు గట్టిగా పాఠం చెప్పినట్లు,

మిత్రుడు నీపై భళ్ళున నవ్వినట్లు

ఎండ ఒకసారి విరబూస్తుంది 

ఏ పదకొండు దాటిన వేసవిరోజునో

ఉన్నట్లుండి మేలుకుంటావు

ఎండలో చిక్కబడుతున్న నీడల్లా 

నీలో చిక్కబడుతున్న సందేహంలోకి,

ఇదంతా నిజమా, అసలంటూ నిజమొకటుందా,

నిజమైనా నిజంగా ఉందా అంటూ

భళ్ళున పగిలిన అద్దంలాంటి ఎండ

మెరుస్తుంది, లోకాన్ని గుచ్చుతుంది, 

మెత్తగా పాములా పడగ విప్పిన సందేహం

మెరుస్తున్న కళ్ళతో నీ కళ్ళలోకి చూస్తుంది

వేసవి పదకొండు మధ్యాహ్నం

ఇది కలా, నిజమా అని నిన్ను అడుగుతుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఒక మిత్రుడు

ఒక మిత్రుడుండేవాడు

ఉదయపు సూర్యకాంతీ, మధ్యాహ్నపు వేడిమీ,

సాయంత్రపు గాలితెరలూ, నక్షత్రాల గుసగుసలూ 

కలిపి తయారుచేసినట్లు

వాడుంటే సందడుండేది, సందడుంటే వాడుండేవాడు,

ఒకానొకరోజు ఇక చాలురా అని వెళిపోయాడు

కాంతీ, వేడిమీ, తెరలూ, గుసగుసలూ పుట్టేచోటికి

వాడిక రాడు, అలాగని నువ్వూ మిగిలేది లేదు,

వాడిలాగా జీవితాన్ని అనుభవించలేదు నువు,

మనుషుల్ని ప్రేమించలేదు,

వాడిలాగా బ్రతుకుపండగ చాతకాలేదు

ఇలా ఉంటుంది జీవితం

ఉండవలసినవాళ్ళు ఉండరు,

వెళ్ళవలసినవాళ్ళు వెళ్ళరు 

వాడిని తలిస్తే దుఃఖమేమీ రాదు,

ఉన్నట్లుండి వీచే గాలితెరలా

వాడి జ్ఞాపకాలలోంచి రాలే సంతోషం తప్ప,

వాడికి కళలు తెలియవు,

గెలుపుపందెంలో పరుగు కోరుకోలేదు,

సామాన్యంగా బ్రతికి, సామాన్యంగా వెళిపోయాడు,

నువు చూడని రోజుల్లో కూడా

నీ ఊరిచుట్టూ నిశ్శబ్దంగా ప్రవహిస్తున్న కాలువలా

(చక్కా శ్రీనివాస్ స్మృతిలో)

బివివి ప్రసాద్

కవిత : అనుభవం

 అనుభవానికి దగ్గరగా జరుగుతావు

జీవితం చాలా గడిచిపోయాక,

చివరి మలుపు తిరిగి

ముగింపు దూరాన కనబడుతున్నపుడు

కలలూ, ఆశలూ కొన్ని ఫలిస్తాయి, 

చాలా ఫలించనట్లే

గడిచిన కాలమంతా గుప్పిటలోకి తీసుకుని

దీనిలో సారమేమైనా ఉందా అని వెదుకుతావు

గడిచిన ఊహల్నీ, ఆందోళనలనీ 

తడుముకొని చూస్తావు

చాలా సంగతులకి అర్థం ఉండదు,

చాలా ఊహలు ఏ ఫలితం చూపకనే ఆవిరయాయి

ఎండమావులలోని నీటిలా

మరోసారి గడిచిన కాలాన్ని జీవించే అవకాశం వస్తే 

చాలా పనులు చేయవు,

చాలా అనుభవాలు కోరుకోవు

ఉదయపు కాంతి దీవించిన అనుభవం, 

తాజాగాలులు తాకుతూ వెళ్లిన అనుభవం,

పూలు విప్పారుతూ ఆశ్చర్యపరిచిన అనుభవం,

పక్షి కూత గాలిలోకి పలుచని వల విసిరిన అనుభవం 

వీటికన్నా అపురూపమైనవేమీ లేవని

నీ భయాల, గర్వాల, దుఃఖాల తర్వాత తెలుస్తుంది

చివరిమలుపులో నీకు తెలియవస్తుంది

సూర్యకాంతీ, నక్షత్రాలూ నిన్నెంత ప్రేమించాయో,

నిను కన్నతల్లి 

నీలో ఎన్ని పగళ్ళనీ, రాత్రుల్నీ కలగన్నదో,

తల్లినీ, జీవితానుభవాన్నీ ఎంత నిర్లక్ష్యం చేసావో

బివివి ప్రసాద్

కవిత : పొడి సాయంత్రం

 అవును, సాయంత్రపు రంగులకాంతి 

విరజిమ్ముతుంది సమానంగా

ఎడారిలోనూ, అడవిలోనూ, 

నది మీదా, సమూహాల మీదా

ఎడారి రంగులకాంతిని పిలుస్తుంది, 

అడవి తనలోకి ఒంపుకొంటుంది,

అలలనది ఆటలాడుతుంది తనతో,

సమూహం తనని అంటకుండా

ధూళి నిండిన పనుల్లో మునుగుతుంది

ఇంత అందమైన కాంతిని,

కాంతిని ఒంపే విశాలమైన గగనాన్ని కాదని

వీళ్ళేం చేస్తున్నారని విస్మయపడుతుంది సాయంత్రం

ప్రతి సాయంత్రం జీవితమొక ప్రేమలేఖ పంపిస్తుంది

అవని సమస్తానికీ

జీవితమెంత అందమైనదో చూడమని,

జనులు మాత్రం, 

సాయంత్రాలని గడియారాల్లో గుర్తుపడతారు

చూస్తూ ఉండగా చీకటి పడుతుంది

ఆకాశంలో కొంత వెన్నెల ప్రసరిస్తుంది,

చీకటిలో మునిగినవారిలోకి

వెన్నెల ఏ మాత్రమూ ఇంకకపోగా

చివరి చీకటి మరికాస్త వేగంగా సమీపిస్తుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : బాల్య స్నేహం

జారిపోయే నిక్కరు పైకి లాక్కుంటూ

ఆవేశంగా కబుర్లు చెప్పుకునేటపుడు 

విడిపోయిన అమ్మాయి

అరవై ఏళ్ళకి కనబడి, ఏడుస్తూ అంది

ఇన్నాళ్ళూ ఎక్కడికి పోయావు

అతనన్నాడు

సరే, ఇప్పుడు నేనేం చేయాలి

అప్పటి ఆకాశాన్ని మళ్ళీ పట్టుకురానా,

అప్పటి గాలిని వీచమని బ్రతిమాలనా,

అప్పటి అమాయకత్వాన్ని వెదుకుతూ వెళ్ళనా

తను అంది 

వద్దులే, ఇప్పుడు వెళితే, ఎప్పుడు వస్తావో 

ఇక్కడే ఉండు కళ్ళముందు, చాలు

అవాళ్టి సూర్యుడు

ముసిముసి నవ్వులు నవ్వుతూ నిద్రపోయాడు,

ఆ రాత్రి నక్షత్రాలు గుప్పున విరబూసాయి,

మళ్ళీ క్రొత్తగా పుట్టిన ఇద్దరు పిల్లలు

కాలం జారుడుబల్లపై

గాఢమైన శాంతిలోకి జారిపోయారు 

బివివి ప్రసాద్

కవిత : సీతాకోకల కథ

రెండు తెల్లటి ప్లాస్టిక్ సీతాకోకల్ని 

తలలో తురుముకుంది ఆ అమ్మాయి

చీకటి సెలయేళ్ళ వంటి శిరోజాల్ని 

జారిపోకుండా పట్టుకొని, కదలకుండా ఎగురుతున్న 

సీతాకోకలు ఆ అమ్మాయితో ఏం చెబుతాయి,

లేదా ఏం చెప్పాయని తనతో తెచ్చుకొంది 

జీవితం కాంతికి కాంతితోనే బదులిస్తే

రంగుల్ని దాటి తెల్లగా వెలుగుతావు అనా,

నల్లని జీవితం ముసురుకొన్నపుడు

తెల్లని కాంతిలోకి దారి చూపిస్తాము అనా

మేం మాట్లాడం, నువ్వూ మాట్లాడకు

ఊరికే చేతుల్లోకి తీసుకుని ఎగరేయి,

మా రెక్కలు చాపి ఎగురుతూ వుంటాము,

మాదైన విశాల గగనంలోకి తీసుకుపోతామనా

మాకు రెక్కలున్నాయి, ఊహల్లేవు,

నీకు ఊహలున్నాయి, రెక్కల్లేవు,

నీ ఊహలకి మా రెక్కలు తగిలించి

మనదైన మాంత్రికనగరం సృష్టించుకుందామనా

వాళ్లేం మాట్లాడుకుని ఒప్పందానికి వచ్చారో తెలీదు,

మాటలేమీ లేకుండానే ఒకరినొకరు చేరారో తెలీదు,

అవి పిలిస్తే ఆ అమ్మాయి ఎగురుతూ వెళ్ళిందో,

తాను పిలిస్తే అవి నడుచుకొంటూ వెళ్లాయో తెలీదు

ఇట్లా, నువ్వు వాళ్ళ మధ్య చేరి

వారి నడుమ ఉన్న రహస్యాలని పసిగట్టబోతావా, 

వారి మంత్రనగరిలోకి దారి వెదకబోతావా, 

ఆ అమ్మాయిని అటు తిరగనిచ్చి,

సీతాకోకలు నీ వైపు తిరిగి అంటాయి కదా

కవీ, నీ కింకా పిల్లచేష్టలు పోలేదు,

ఇతర్ల స్థలంలోకి నువు చొరబడనప్పుడే

నీ స్థలమేదో నిజంగా గుర్తుపడతావు,

నీలో నువ్వు నిలబడినప్పుడు

నీ లోపలికే మేం మరలా చేరిపోతాము

ఇట్లా ఊహిస్తూ ఉన్నావంటే

నీలోంచి సీతాకోకలై ఎగురుతూనే వుంటాము,

మాతో పాటు సూర్యరశ్మినీ, అది పొంగిపొర్లే ఆకాశాన్నీ,

మా అంతటినీ దాచుకునే, పంచిపెట్టే జీవితమనే

వృద్ధురాలి బరువునీ నీపై మోపుతూనే వుంటాము

ఉలికిపడి చూసేసరికి,

సీతాకోకల అమ్మాయి వెళ్ళిపోయిన ఖాళీలో 

కంటికి తగలని నీరెండ సీతాకోకలా ఎగురుతోంది

బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : ఈమాట అక్టోబర్ 2025

కవిత : వానతెరలు

కొన్ని వానతెరలూ, తడుస్తూనో, చూస్తూనో

కాసేపు పరుగాపి నిలబడిన ప్రపంచం,

వానలో నాని, మసకబారిన పగటి కాంతీ,

సమస్తాన్నీ కూర్చోబెట్టి

ఈ క్షణంలో జీవించటమెంత బావుంటుందో

విసుగులేకుండా బోధిస్తున్న వానచప్పుడు

ఇది కదా జీవితం అనిపిస్తుందపుడు,

వేడి ఆవిరులు తొలగి, చల్లదనం ఇంకుతున్నట్లు

దుఃఖభారం తొలగి, జీవించే ఆశ ఇంకుతూ వుంటుంది

వాన కురిసే క్షణాలు, క్షణాల్లా కురిసే వానచినుకులు

నీ నుండి తప్పిపోయి దిక్కుతోచక తిరుగుతున్న నిన్ను,

చల్లని గాలితెరలతో కప్పి, గుండెలకి హత్తుకొని,

భయపడుతున్నావా అని లాలనగా అడుగుతాయి

వానలేని ప్రపంచాన్ని ఊహించలేవు,

వాన కాలేని మనుషుల్ని ఊహించలేనట్టే

వాన కురిసే సమయంలో, నింగిపొరల్లో దాగిన,

నీ సోదరులుండే సుతిమెత్తని స్వర్గమేదో, 

ఇంద్రధనువులోంచి లీలగా కనిపించకపోతుందా అని

బేలగా ఆకాశం వంక చూస్తావు

వాన కురుస్తూ వుంటుంది, 

కలల్ని మెత్తబరుస్తూ వుంటుంది,

కలల కాంతిలో మునిగిన నువ్వు

వాన ఆగిందని గుర్తించటం ఇష్టం లేక

నీ కలల్లోకి తిరిగిరాలేనట్టు తప్పిపోతావు

బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : కవితా! 89 అక్టోబర్ 25 దీపావళి సంచిక

సున్నిత సౌందర్య తాత్విక భావనా విపంచి బి.వి.వి.ప్రసాద్

 విమల సాహితి లో ప్రసాద్ కవిత్వంపై కృష్ణవేణి పరాంకుశం గారి వ్యాసం. వారికి ధన్యవాదాలు.

కవిత : చీకటి

చీకటి కమ్ముతుంది, నక్షత్రాల కంబళి విప్పుకొని,

విశాల గగనం నుండి వీధుల్లోకి దిగుతుంది,

వీధుల్లోంచి గదుల్లోకి చొరబడుతుంది

చీకటిని ప్రేమగా పలకరిస్తాయి

వీధుల్లో, గదుల్లో వెలిగే దీపాలు,

దీపాలలో వెలిగే హృదయాలు,

హృదయాల్లో వెలిగే జీవనానందాలు

ఇక, చీకటి వరద పోటెత్తిన నదిలా

కమ్ముతుంది నిన్నూ, నన్నూ,

మనం మిగుల్చుకున్న నేనునూ, నాదినీ 

నల్లని చీకటి, దేహాన్ని అంటీ అంటని చీకటి,

చూపుల్ని కప్పీ, కప్పని చీకటి,

నీకు శాంతిని ఇచ్చీ, ఇవ్వని చీకటి,

నిండైన ఏకాంతాన్ని కానుక చేసే చీకటి

అప్పుడంటావు దేవుడితో

"దుఃఖ భూయిష్టమైన పగళ్ళు ఎందుకు తండ్రీ,

జీవితమంతా చీకటితో నింపు"

ఆయన నవ్వుతూ అంటారు

"నువు చూసే పగలు కూడా చీకటిలోనిదే,

కన్నా, ఈ చీకటి అంతకీ వెలుగు నువ్వే"

బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : సంచిక.కాం 12.10.25

https://sanchika.com/cheekati-bvvp-poem/

కవిత : నీపై రోజులు

కొన్ని రోజులు దయగా ఉంటాయి నీపట్ల,

బంగారుకాంతిలోనో, నీటిపొరపై మిలమిలలలానో,

మరికొన్ని అగ్నిలానో, పొగలానో, బూడిదలానో ఉన్నట్లు

ఇదంతా వెలుగు నీడల ఆట

తల్లి చుట్టూ దాగుడుమూతలు ఆడే బిడ్డల్లా 

నీ చుట్టూ దాగుడుమూతలు ఆడతాయి

పగళ్ళూ, రాత్రులూ, ఆనందాలూ, దుఃఖాలూ 

నువు కదిలిపోయినట్టుంటావు, కదలవు,

ఏడ్చినట్టూ, నవ్వినట్టూ తోస్తుంది

ఏమీ చేయవు, చేయలేవు

ఉత్త ప్రశాంతత నీవైనట్లు,

ఉత్త ఖాళీ నీవైనట్లు,

అర్థంలేనితనం నీవైనట్లు

వెర్రివాడిపై కురిసే ఎండలా, నీడలా,

వానలా, వెన్నెలలా, మంచుతెరల్లా 

జీవితం నీపై కురుస్తూ వుంటుంది

రోజుల పెట్టెల్లో దాచిన అనుభవాలు ఒంపుతుంది,

రోజుల గదుల్లోని పనులు నీతో చేయిస్తుంది

ఇంతా చేసి ఇది జీవితం,

అనుభవాల అనుభవం,

నక్షత్రాల సమూహం,

నక్షత్రాలు ఈదే నల్లని కాంతిసముద్రం

దయగల రోజులూ, దయలేని రోజులూ 

గడిచిపోతాయి నువు కావాలన్నా, వద్దన్నా

ఇక మిగిలేదల్లా నువ్వు

విశాలమైన మైదానంలో

గొల్లబాలుని పిల్లనగ్రోవి పాటలా

తెరలు తెరలుగా వ్యాపించే,

ఎప్పటికీ వ్యాపిస్తూ ఉండే నువ్వు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : కలలు కంటావు

కొన్ని కలలు కంటావు

ఉదయాన పూలపై వాలిన నీరెండవి అయినట్లు,

వానగాలిలో ఎంతకీ చలించని ఇంద్రధనువైనట్లు,

పక్షి ఎగిరిపోయినా ప్రతిధ్వనిస్తున్న కూతవైనట్లు,

సీతాకోక రంగులు సృష్టించే కొత్త శూన్యానివైనట్లు

ఊరికే కలలు గంటావు

కలలు కనటానికే పుట్టినట్లు,

అంతకన్నా అందమైన పనేమీ లేనట్లు

చేయాల్సినదేమీ తోచనట్లు 

కలల నుండి కలలకి, కలల్లోపలి కలల్లోకి,

కలల కెరటాల తాకిడి మెత్తగా తాకే

మృదువైన తీరాల నుండి

విశాల మైదానాల్లోకి, మైదానాలపై ఆకాశాల్లోకి,

ఆకాశాలని దాచుకున్న అనంతశూన్యంలోకి,

అటునుండి కలల్లేని చోటికి మేలుకుంటావు

కలలు కనలేని కఠినమైన లోకం నుండి,

కలల అవసరంలేని లోకానికి వెళ్ళే దారిలో,

కలలే నీ బాల్య స్నేహితులు

కలలే నీ ప్రాణ వాయువు

కలలే నీ జీవనసారం

బివివి ప్రసాద్

కవిత : జీవితానుభవం

 జీవితానుభవం రెండు ఆకాశాల మధ్య

అలవోకగా తప్పించుకునే దేవకన్య

ఇది జీవితమంటావు ఆమె తప్పుకుంటుంది,

జీవితం కాదంటావు 

తప్పుకుంటుంది సులువుగా, నవ్వుతూ

జీవితానుభవం ఇలాంటిదని చెప్పలేవు,

అలాగని దానికోసం వెదకటం మానలేవు

ఉదయాస్తమయాలు రంగులలో పలకరిస్తాయి

ఇవాళైనా నీకు తెలుస్తుందా అని ఒకటి,

ఇవాళైనా తెలిసిందా అని మరొకటి

జీవితానుభవం 

మసకచీకటిలో దాగిన ప్రియమైన వ్యక్తిలా

నిను కవ్వించి మాయమవుతుంది,

చీకటి నీడల్లోకి చేతులు చాపి పట్టుకోబోతావా

ఖాళీ ఆకాశం తగులుతుంది

జీవితం దుఃఖం, జీవితం ఆనందం

జీవితం భయం, జీవితం ప్రేమ

ఇష్టదైవంపై మోజు పడిన భక్తుడిలా

జీవితంపై మోజుపడి తల్లడిల్లుతావు

బహుశా, ఇంతా చేసి, 

నిన్ను నువ్వు పట్టుకోబోతావు

నీ నీడని కౌగలించుకోబోతావు

నీలోకి నిన్ను చెరిపేసుకోబోతావు

నీలోపలి శూన్యంలోకి

నిన్ను విసిరేసుకోవటమెలానో 

తెలియక వెర్రిగా చూస్తావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఆ ఒక్కటీ..

ఒక్కటి మాత్రం చాతకాలేదు నీకు

ఆ నిమిషంలో సంతోషంగా ఉండటం,

ఇతరుల్ని సంతోషంగా ఉండనీయటం 

అలాగని, బుద్ధిహీనుడివీ, స్వార్థపరుడివీ కావు

నువు వదలలేని గాయాల భారం,

నిన్ను వదలలేని కలల తేలికదనం 

నిన్ను ఈ నిముషంలో ఉండనీయలేదు 

ఈ క్షణంలోకి ప్రవహించటమెలానో,

క్షణాన్ని నీలో ప్రవహింపనీయటమెలానో 

సృష్టిలో ఇంతకాలమున్నా చాతకాలేదు

బడిలో చివరిబల్ల విద్యార్థిలా,

ప్రవాహంలో తోచక నిలిచిన ఎండిన చెట్టులా

జీవితాన్ని చూస్తున్నావు

ఆ ఒక్కటీ నేర్చుకుంటే చాలని

ఒడ్డున కూర్చుని ఈతలోని ఆనందాన్ని

వర్ణించినట్టు వర్ణించావు

అలాగని, మర్యాదస్తుడివీ, పిరికివాడివీ కావు

నువ్వు వదలలేని ఆలోచనల భారం,

నిన్ను వదలలేని అనుభూతుల తేలికదనం

నిన్ను ఈ నిముషంలో బ్రతకనీయలేదు

రాత్రి వెన్నెలలో పక్షి కూత కరిగిపోయినట్టు,

చీకటిలో ఇంత విశాలదృశ్యం భద్రంగా నిద్రపోయినట్టు,

ఉదయాకాశం కాంతిలోకి ఒళ్ళు విరుచుకున్నట్టు,

దుఃఖితులని చూసి దయాకమలం వికసించినట్టు

సహజంగా, సరళంగా, జీవితం కోనేటిలో

నీ బిందువులోని ఆకాశాన్ని కరిగించటమెలానో 

నీకిప్పటికి చాతకాలేదు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : వాన కురిసే రాత్రి

వాన కురిసే రాత్రి నువు ఒంటరివవుతావు,

సమీపంలో ఎవరున్నా, లేకున్నా

నీకు వానా, వానకి నువ్వూ మిగులుతారు

చీకటి కురిసే రాత్రులు సైతం

ఒంటరిగా ఉంటావు గానీ,

చీకటిలో వాన కురిసిందా 

కలతల్లేని, కలల అవసరంలేని

గాఢనిద్రలోకి జారుకుంటావు

వాన కురిసే వేళ 

నీకు నువ్వు నిజంగా దక్కుతావు

నిన్నెటూ కదలనీయని వానలో,

నీ ఊహల్లోకి చొరబడే వానలో

నీకు అక్కర్లేని నువ్వు చెరిగిపోయి, 

నీకు నువు కొత్తగా పరిచయమౌతావు

వాన కురవటమంటే జీవితం కురవటం గనక

వాన కురిసేవేళ నిన్ను నువు ప్రేమిస్తావు,

నీ జీవితాన్ని మోహిస్తావు,

ఎడతెగని వాన నిన్ను కాగితం పడవ చేసి

ఎటైనా తీసుకుపోతే బాగుండునని ఎదురుచూస్తావు

వాన కురిసే వేళ కాస్త భయపడినా గానీ,

నోవా పడవకి దొరకకుండా

అవధుల్లేని జలధిలో కొట్టుకుపోవాలని కలగంటావు 

వాన కురిసే వేళ 

వాన ఒక్కటే, వానలాంటి కరుణ ఒక్కటే

సృష్టిలో మిగలాలని దేవతల్ని బ్రతిమాలుకుంటావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఇద్దరు

వాంఛ కన్నా లోతుగా, మోహం కన్నా లోతుగా,

స్నేహం కన్నా మరింత లోతుగా

ఆమె అతన్నీ, అతను ఆమెనీ కోరుకుంటారు చూసావా

అక్కడ, మబ్బుల్లో చందమామ తెరుచుకుంటుంది,

గాడాంధకారంలో దీపపుష్పం విచ్చుకుంటుంది,

వేగిపోయే ఎడారిలో చినుకు జారిపడుతుంది,

పొడిబారే హృదయంలో తడి ఏదో ఊరుతుంది

నువ్వే కావాలని రెండు హృదయాలు

ఒకటి కోసమొకటి తొలిసారి కొట్టుకుంటాయి చూసావా

అప్పుడక్కడ తొలి సూర్యోదయం ఫలిస్తుంది,

తొలిగా పూలు గాలిలోకీ, కాంతిలోకీ వికసిస్తాయి,

గాలితెరలు తమని తాము తెలుసుకొని

ఊరికే పిల్లల్లా గంతులేస్తాయి,

కోనేటి కలువలు ఇదంతా మునుపు చూసిందైనా

మళ్ళీ కొత్తగా వుందని ఆశ్చర్యపోతాయి

ప్రేమ; స్నేహాన్ని దాటిన ప్రేమ

తనదైన నిండుదనంలోకి ఇద్దర్ని మేల్కొలుపుతుంది,

రెండునదులు ఒక జీవితంలోకి కలిసి ప్రవహిస్తాయి,

బహుశా, అనంత సాగరంలో ఒకటిగా లీనమౌతారు,

అప్పుడనంత సాగరమూ వారి ప్రేమలో లీనమౌతుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : అమాయకత్వం

భూమి పుట్టినప్పటి అదే గాలి

ఇన్ని తరాలుగా అలానే వీస్తోంది

అమాయకంగా, దయగా,

అదే అమాయకమైన కాంతి,

అమాయకమైన పచ్చదనం

కాలం మరీ అమాయకురాలు

ఇదంతా ప్రేమమయమని

నమ్మకంగా చెబుతూ సాగిపోతోంది

ఒకానొక కాలంలో, ఒకానొక చోట

నువు పుట్టావు, జీవించావు

సెలవు తీసుకొని వెళ్ళిపోతావు,

కొత్త కథల్లోకి మేలుకొంటూ

ప్రపంచం నిన్నెక్కడో మరిచిపోతుంది

దీనినంతా ప్రేమించాలా, విడిచిపెట్టాలా 

తెలియదు నీకు,

గాలిలో గిరికీలు కొట్టే పక్షిలా

ఇక్కడిక్కడే తిరుగుతావు,

గాలిలో ఎగరాలో, నేలపై వాలాలో తెలియక,

జీవించాలో, మరణించవచ్చునో అర్థంకాక

పగటికీ, రాత్రికీ ఒకటే సందేహం,

ఇక్కడే ఉండాలా, ఇక వెళ్ళిపోవాలా అని,

ఉండలేక, వెళ్ళలేక వలయంగా తిరుగుతాయి

ఉత్త అమాయకత్వం తప్ప

జీవించటానికి అర్థమేముంది,

నీ చేతుల్లో లేని పుట్టుక, వీడ్కోలు,

నీ చేతుల్లో లేని కన్నీళ్ళు, చిరునవ్వులు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : గది బయట

ఆయనన్నది నిజమనుకుందాం,

నువు గదిలో వున్నపుడు, గోడల కవతల 

ఉత్త ఖాళీ మినహా లోకమనేదేమీ లేదు,

గోడల కవతల గతం లేదు, భవిత లేదని,

ఊరికే ఊహించుదాం, నమ్ముదాం

నమ్మకాలు, శబ్దాల గింజలు చల్లితే వాలే పావురాలు 

గనక, నమ్మటమేమీ కష్టం కాదనుకుందాం

గది కవతల ఉత్త ఖాళీ మినహా, 

ఆకాశం కూడా లేని, ఖాళీ కన్నా లోతైన ఖాళీ మినహా,

ఏమీ లేదనుకుందాం

ఏమైనా ఉందో, లేదో, తెలీదో, తెలుసో చెప్పలేని,

అయోమయంలో ఉన్నామనుకుందాం

భాషని భుజించి బ్రతికే కనరాని ఇంద్రియమొకటి 

భాషని దాటలేక, భాషలో బ్రతికే ఊహని దాటలేక,

చతికిలబడిందనుకుందాం

అపుడు, గది వెలుపలి ఖాళీనే గది లోపల ఉంటుంది,

రెక్కలపై ముసిరిన వల చెరిగిపోయి,

పక్షి గగనంలో తేలుతుంది

ఆయనన్నది కాసేపు నిజమనుకుందాం

గదిలోనే కూర్చుని, గది బయటి ఖాళీ లో 

మునుగుదాం లేదా తేలుదాం

• ఆయన : ఒక మిస్టిక్, ఒక గురువు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఆగటం

ఆగటం మినహా వేరే దారి వుండదు,

ఉద్వేగాలని ఆపటం మినహా

రాలిపోయే ఎండుటాకు మరో క్షణం ఆగినట్టు,

వికసించే పూలరేకులు ఆలోచనలో పడినట్టు

లోపల్నించి రాలే మాటలని, ఉద్వేగాలని 

కాసేపు ఆగమనటం మినహా,

భద్రమైన నిర్ణయం కనబడదు

ఇక్కడ ఇలా వుంటుంది,

నీకేమీ తెలియదు కొన్నిసార్లు, ఆగిపోవటం మినహా

ఆగిపోయిన క్షణాలు

జీవితాన్ని ఎటూ కదలనీయక పోవచ్చును,

ఆగలేకపోయే క్షణాలు చూపించే మలుపుల కంటే

ఆగటం సరైనది కావచ్చును

ఎక్కడ ఆగాలో, కూడదో, నీ స్వంత నిర్ణయమో, 

ఏ శక్తుల ఆటనో నీకు తెలియక పోవచ్చును

ఏమైనా, ఆగటం మినహా

ఆగి, ఇవాళ రాత్రి చంద్రుడెపుడు ఉదయించాడో,

వెన్నెల ఎంత నిశ్శబ్దాన్ని లోకానికి కానుక చేసిందో,

లోకపు దుఃఖమో, నాటకమో 

నీలోంచి ఎంత పలికిందో చూసుకోవటం మినహా,

ఇవాళ పెద్దగా పనేమీ లేకపోవచ్చును

నిజానికి, ఆగిన క్షణాల్లో, 

నువు జీవితానికి అతి దగ్గరగా

చలించే గ్రహంలా ఉండి వుండవచ్చును

ఆగిన క్షణాలు నిన్ను నీకు మిగల్చక పోవచ్చును,

నిన్ను మాత్రమే నీకు మిగల్చవచ్చును

అప్పుడపుడు ఆగటం బావుంటుంది,

సెలయేరు ఆగి కోనేరు అయినట్లు,

చంద్రుడు ఆగి కోనేటిలో చూసుకున్నట్లు,

తుమ్మెద ఆగి పూలరేకులు చూసినట్లు,

పూలు వికాసం ఆపి తుమ్మెదని పిలిచినట్లు,

తీరికవేళ వీధి అరుగుపై మనిషి మాటలకు పిలిచినట్లు,

సాయంత్రపు గగనంలో చివరి రంగులు ఆగి

ఇంకెవరైనా చూసే వాళ్ళున్నారా అని అడిగినట్లు

ఊరికే ఆగటం బావుంటుంది

ఆగి, జీవితం లాంటి నిన్నూ, నీలాంటి జీవితాన్నీ

మనసారా కావలించుకోవడం బావుంటుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : జీవనానందం కొసన..

ఏవో పిచ్చిమాటలు మాట్లాడాలనిపిస్తుంది,

మాటలన్నీ పిచ్చివేనేమో తెలీదు

ఇంత అద్భుతంగా, నల్లగా మిలమిలలాడే రాత్రి

నీపై తెరపిలేకుండా కురుస్తున్నపుడు

మాటలేం అవసరమొచ్చాయి

మౌనంలోకీ, జీవితంలోకీ మునిగిపోక

ఊరికే మాట్లాడాలనిపిస్తుంది,

జీవనానందం తట్టుకోలేక

మాటల్లోకి తేలి ఊపిరి పీల్చుదామని

ఆయనన్నారు చూసావా

మనసు బ్రద్దలైన ఆనందం తట్టుకోలేక 

ప్రాణం వదిలేశారని, 

ఆ మాటకే మనసు బ్రద్దలౌతుంది 

జీవనానందం, నువు ఉండటంలో ఉందో,

ఉండీ, లేకుండా పోవటంలో ఉందో తెలీదు,

అదంటూ ఒకటి ఉన్నట్లుంది 

మాటలు తయారయే మనసులో 

ఎన్ని మెలికలు వుంటాయో చూసావా,

వాటికి ప్రలోభపడకుండా ఉండగలవా

ఈ రాత్రిని రాత్రిలా, గాలిని గాలిలా,

ఈ నక్షత్రాలని నక్షత్రాల్లా 

దేహంపై వస్త్రాలు లేనట్లు, దేహమే లేనట్లు

నిన్ను తెరుచుకొని అనుభవించగలవా

పొందుతున్నావో, పొందబడుతున్నావో తెలీని

పారవశ్యంలో మునగగలవా

ఇది జీవిత, మిది కాదని జీవులు చెప్పలేరు,

జీవులకంత తెలివుంటే,

వాటిని కన్న జీవితానికెంత తెలివుండాలి

నువు జీవివి కాదు, 

జీవితానివని తెలిసేందుకు ఎంత దుఃఖపడాలి

ఎంత పదునుదేరాలి 

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఇతరుల సంతోషం

ఇతరులలో సహజమైన సంతోషం

కెరటంలా విరిగిపడటం చూసినపుడు,

కాసేపు, నిన్ను నువు కోల్పోతావు,

లేదా, నిన్ను నువు పొందుతావు

సంతోషం జీవిత పరమావధి అని

కెరటం చివరి జల్లులు చెబుతాయి,

ఊరికే సంతోషంగా ఉండటం బావుంటుంది

ఉన్నతోన్నత గమ్యాలు చేరటం కన్నా,

సంపదా, జ్ఞానం, కీర్తీ సేకరించటం కన్నా

ఒకనాడు దేవుని ముందు నిలుస్తావనుకొందాం,

పుణ్య, పాపాల లెక్కలు అటుంచి,

ఎంత సంతోషించా, వెంత దుఃఖించావని 

యథాలాపంగా అడిగాడనుకొందాం 

పోనీ, యథాలాపం కాదు,

తన సృష్టిని నువ్వెంత మెచ్చావో, నొచ్చావో

తెలుసుకునే యత్న మనుకుందాం,

ఆ పెద్దప్రాణంపై గౌరవంతో

ఆహా, జీవిత మద్భుతమని చెప్పావనుకుందాం

నువు చెప్పింది నిజమో, కాదో నీకు తెలీదు,

నీకో జీవితముండటం నిజమో, కాదో తెలీదు,

ఇదంతా అసలుందో, లేదో తెలీదు

కానీ, ఇతర్ల సంతోషంలోకి

అదాటున మునిగే క్షణాలుంటాయి చూసావా,

ఇతర్ల దుఃఖంలో, అప్రయత్నంగా 

మునిగే సమయాలుంటాయి చూసావా

అపుడు జీవన సారమేదో

నీ ప్రక్క నుండి వెళ్ళిపోయే ఓడలా

అంటీ, అంటక తాకుతుంది

భారమైన తీరం

నిను మృదువుగా అనంతంలోకి నెడుతుంది,

దూరపు ఆనంద సముద్రం 

తన లోనికి, లోనికి పిలుస్తుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : దయ నుండి

దయ ఉద్వేగాలకి తల్లి, 

దయకి తల్లి జీవనానందం

ఇక్కడికి రాగలిగితే అహం కరిగి నీరౌతుంది,

చీకటి కరిగి తెల్లవారుతుంది

చాలా కోరుకుంటాం, భయపడతాం

దిక్కులు తిరుగుతాం, లుంగలు చుట్టుకుంటాం 

చిక్కులు పడిన అడవి చీకట్లలోకి 

ఒక్క సూర్య కిరణం వాలకపోతుందా అని

ఎదురు చూస్తాం, వేసట పడతాం,

వాగునీటి చప్పుడులోకి చెవినీ, తలనీ అర్పిస్తాం

నీటి తడిలాంటి, సడిలాంటి దయ మినహా

ఏదీ నిన్నూ, లోకాన్నీ కాపాడలేదని

నిలువునా నీరైన క్షణాల్లో తెప్పరిల్లుతాం

ముందుగా శబ్దముందని వారంటారు గానీ,

ముందుగా దయ వుందని,

దయ నుండి ఆకాశం పుట్టిందని,

దయగల ఆకాశం నుండి సమస్తం పుట్టాయని తోస్తుంది

అనాది జీవితం, అనంతంగా సాగే జీవితం

నీలోని దయ నుండి పుట్టిందని

లేదూ, దయ నుండి నువు పుట్టావని తట్టినపుడు

ఇంత పెద్ద ప్రపంచం

పొగ మంచులో తేలే పగటి కలలా

ఒక్క సూర్య కిరణంతో మాయమవుతుంది

దయగల పక్షి కూత విన్నావా,

ఇక మిగిలిన పగలంతా 

నిన్ను నువ్వు ధారాళంగా ఒంపుకొంటావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : అపురూపం

 కొన్ని క్షణాలు నవ్వుతావు చూసావా,

ఆ క్షణాల కోసమే బ్రతికుంటావు

అనేకసార్లు మృత్యువును దాటి

ఇంత విశ్వం నిన్ను కలగని ఎదురుచూసింది

ఆ నవ్వు కోసమే కావచ్చు,

ఉదయాలు బంగారాన్ని వెదజల్లింది

నీ ప్రశాంతమైన చూపు కోసమే కావచ్చు,

పూలు పలురంగుల్లో దోబూచి ఆడింది

నీ కళ్ళలోని ఆశ్చర్యం కోసమే కావచ్చు

జీవుల కళ్ళలోని జాలిపుట్టించే అమాయకత్వమూ,

మనుషుల్లోంచి వ్యక్తమయే, నిశ్శబ్దరాత్రి ఎగిరే 

పక్షిరెక్కల చప్పుడులాంటి మెత్తని ప్రేమా,

ఒక కవి నీ లోపల కూర్చున్నట్టు పలికే మాటలూ, 

ఏ స్వాప్నికుడో పలికించే వాయిద్యపు ధ్వనులూ 

నువ్వు ఉండటం కోసం ఎదురుచూసినవే కావచ్చు

రోజుల కేమి 

శిశిరపత్రాల కన్నా వేగంగా రాలిపోతాయి,

మాటల కేముంది 

నీటిబుడగల కన్నా వేగంగా చిట్లిపోతాయి,

అనుభవాల కేముంది

ఇదే కదా కోరుకున్నది అనేలోగా వెలిసిపోతాయి

కన్నా, ఈ నిమిషాన బ్రతికున్నావు చూడు,

ఇది కాలాల కావలి నుండి, గోళాల కావలి నుండి

తెలియని ఎవరో గాఢంగా కోరుకున్న కల

ఈ ఉదయం గడ్డిపరకపై వాలిన 

మంచుబిందువుని చూసావా, 

దానిలో ఆడుకుంటున్న రంగుల్నీ..

ఆ తెలియనివానికి ఆ బిందువుపై, 

ఆ బిందువువంటి నీపై ఎంత ప్రేమ

బివివి ప్రసాద్

కవిత : కలలు

ఒక ఉదయం లేచేసరికి

పూవుగా మారిపోయి వుంటావు,

నీ రెక్కలపై మంచుబిందువులు

రంగుల కలలు కంటూ వుంటాయి

మంచుబిందువులకి

ప్రాణం ఉంటుందని తెలిసి ఆశ్చర్యపోతావు,

వాటి కలలకి ప్రాణం ఉంటుందా అని

కనుగొనబోతూ వుండగానే

అవి పలుచని గాలిలోకి మాయమౌతాయి 

పలుచని గాలితెరలు 

సుతారంగా చిరునవ్వు నవ్వటం వినిపిస్తుంది,

నిజంగా విన్నానా అని చూడబోతే

తలలు తిప్పి ఏమీ జరగనట్లు సాగిపోతాయి

సూర్యకాంతి నీ ఆశ్చర్యంతో 

కనులు కలిపి చూస్తుంది

కేరింతలు కొడుతూ తలవూపుతావా,

పక్షి రెక్కల చప్పుడు కాంతిని ఎగరేసుకుపోతుంది

మనకి ఎగిరే వీలుందా అని

ఇటు తిరిగి తల్లిని అడుగుతావు;

మనకా అవసరం లేదంటుంది

భూసారంలోకి తనని అల్లుకున్న మొక్క

అతనికేం అవసరమై ఇటు వస్తున్నాడు

అంటూ వుండగానే, 

అతని చేయి నిన్ను సమీపిస్తుంది 

కల లోంచి ఉలికిపడి లేస్తావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : కొన్నిసార్లు..

కొన్నిసార్లు రాయాలనిపించదు,

ఊరికే బ్రతకాలనిపిస్తుంది 

అపుడు గాలిలో కాక, గాలిలా ఉంటావు 

చీకటిలో కాక, చీకటిలా,

దీపకాంతిలో కాక, దీపకాంతిలా

జీవితంలో కాక, జీవితంలా ఉండేవేళల

నీటిలా పలుచగా, 

గాలిలా తేలికగా, కాంతిలా వికసిస్తూ

ఊహించని శబ్దమై చిట్లిన నిశ్శబ్దం

ఇదంతా నిజమని చెవిలో చెబుతుంది,

శబ్దంలోంచి వికసించే నిశ్శబ్దం

ఇదంతా కల అని కంటిముందు చూపిస్తుంది

కొన్నిసార్లు ప్రపంచాన్ని అనుభవించాలనిపించదు,

ఊరికే ఉండాలనిపిస్తుంది,

వట్టినే నిద్రలోకి జారిపోవాలనిపిస్తుంది

అప్పటివరకూ పరిపరి విధాల పలకరించిన ప్రపంచం

వానలో తడిసే చిత్రపటంలా కరిగిపోతుంది,

అదృశ్య చిత్రకారుడెవరో నిర్వికారంగా, శాంతిగా 

నిన్ను నిన్నులా చూస్తున్నట్లుంటుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : అహం..

ఎంత సంతోషం

క్షణం విడవలేని ఒకరు నీకుండటం,

ఎంత దుఃఖం ఆ ఒకరు నీకు,

ఎవరు సంతోషమో, వారు దుఃఖం

ఎవరు భద్రతో, వారు భయం

ఇలా వుంటుంది ఇక్కడంతా,

తోటి చిన్నారులు ఆడుకుందాం రమ్మన్నట్టు,

వాళ్ళతో ఆడితే కాలం మాయమవుతుంది,

వాళ్ళు లేకుంటే కాలం భారమౌతుంది

కాలం వలలో పడినట్లు తెలియని చేపపిల్లవి,

గాలి అందనపుడు విలవిల్లాడుతావు 

ఆశావహమైన మాటలేవీ వినిపించవు,

విన్నా, గాలి అందనివేళ వాటికి అర్థముండదు 

ఇదంతా ఆనందమో, బాధనో

తెలీని క్షణాల్లోకి ఇంకిపోతావు చూడు,

అప్పుడెవరో నీ దేహాన్ని తడతారు,

తెల్లవారింది, ఇంకా లేవలేదేమిటని

లేచాక తెలుస్తుంది ప్రేమించాల్సింది వేరే లేదని,

నిన్ను నువు తలమునకలుగా ప్రేమిస్తున్నావని

బివివి ప్రసాద్

కవిత : బందిఖానా

 నిన్ను నువు మెచ్చే పనులు పదులు చేసావు,

క్షమించలేనివి వందలు చేసావు,

జీవితం ఊబిలో చిక్కుకున్నాక

ఎవరైనా ఇంతకన్నా ఏం చేస్తారు

ఎగురుదామనిపిస్తుంది, రెక్కలుండవు,

ఈదాలనిపిస్తుంది, మొప్పలుండవు,

చెట్టులా ఎదగాలి, గాలికి ఊగాలనిపిస్తుంది,

వేర్లుండవు, కొమ్మలూ, ఆకులుండవు

నిన్ను నువు కాపాడుకొనే భయాన్ని పెట్టి, 

సంతోషపరచే బాధ్యత పెట్టి,

ఎవరో విశ్వంలో గింజలా పాతారు

ఊబిలోంచి వెలికి రాబోయే ప్రతి కదలికా

ఇంకా ఊబిలోకి దించుతుంది,

ఇంత పెద్ద ప్రపంచం ఇంకా నిజమై కనిపిస్తుంది,

నిజంగా తెలీదు, ఇదేమిటో, ఏం జరుగుతుందో

కాలంతో ఉక్కపోత పెరుగుతుంది,

వేడిగాలితో బరువెక్కిన మేఘం

ఎప్పుడో కుండపోతగా కురుస్తుందేమో తెలీదు

కురిసీ, కురిసీ మేఘం నీరై, గాలై, ఆకాశమై 

లేకుండా పోతుందేమో తెలీదు,

లేనిదేదో ఉండటం కలలోంచి

ఉలికిపడి లేస్తుందేమో తెలీదు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఉద్వేగాల నుండి

ఉద్వేగాలు అడవిలో వృక్షాలు,

వృక్షాలలోంచి జారే కిరణాలు,

కిరణాలలో మిలమిలలాడే సెలయేళ్ళు,

సెలయేళ్లలో దప్పిక తీర్చుకునే 

కీటకాలు, మృగాలు, పక్షులు

ఎప్పుడూ ఏదో ఒకటిగా ఉండాలనిపిస్తుంది

వృక్షంలానో, కిరణంలానో, సెలయేటిలానో,

కీటకంలానో, మృగంలానో, పక్షిలానో

అడవిలోని ఏదో ఒకటై ఉన్నపుడు

అడవివి అయినట్టుంటుంది,

నువు ఎన్నో అయినట్లూ, నీకు ఎన్నో ఉన్నట్లూ 

కానీ, ఇది ఎప్పటికీ నిండదు

ఎప్పటికీ ఒకలా ఉండదు, ఎప్పటికీ నిలవదు

చెట్లు ఎండుతాయి, చీకట్లు వాలుతాయి

సెలయేళ్ళు పొడిబారతాయి, జీవాలు వెళ్ళిపోతాయి 

ఏదీ మిగలని విషాదం భయపెడుతుంది,

భయపడీ, భయపడీ 

ఇక పడలేక అడవిని వదిలేస్తావు చూడు

అప్పుడు మెలకువ వస్తుంది,

నువు అడవివి కావని, కాలేవని,

అడవిలో తిరుగాడే నిశ్శబ్దానివని,

అడవినీ, నిశ్శబ్దాన్నీ అలముకొన్న ఆకాశానివని,

ఆకాశాన్ని ప్రశాంతంగా కలగనే అనంతానివని

బివివి ప్రసాద్

కవిత : అశక్తుడు..

 రెండు తలుపుల్లో ఒకటి తెరుస్తావు, 

ఒకటి మూసి వుంచుతావు

సగం ఆకాశం రమ్మంటుంది,

సగం గది ఉండమంటుంది

ఎటూ తేల్చుకోక గుమ్మంలో నిలబడతావు

నిలబడే ఉంటావు, పుట్టింది మొదలు

అనుభవాల కెరటాల్లో మునిగి, తేలి,

ఇక్కడి నుండి వెళ్ళి పోయేవరకూ

ఎన్ని చీకటి రాత్రులు తడిమాయి, 

ఎన్ని పగటి కాంతులు పిలిచాయి

తమలో కరిగిపొమ్మని, కరిగి నీరై పొమ్మని, 

కాంతిలా మారిపొమ్మని, శాంతిలా మిగిలిపొమ్మని

పాదాలలో పాదుకొన్న భయం

కదలనివ్వలేదు, ప్రేమలోకి ఎగరనివ్వలేదు

గాలి జాలిగా తిరిగింది వలయాలుగా నీ చుట్టూ,

గుమ్మంలో ఉండగానే కాలం ఒలికిపోయింది

వట్టి చేతులతో, వట్టిపోయిన చూపులతో

ఎవరికోసమో ఎదురుచూస్తూ

ఉన్నచోట నిలుచుండి పోయావు 

ఉన్నచోటును విడిచి 

లోనికి వెళ్ళలేకపోయావు,

బయటికి రాలేకపోయావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : నీకు నువు గుర్తుకు వచ్చి

చాలా సమయం తర్వాత నీకు నువు గుర్తొస్తావు

 

ఉద్వేగాల్లో మునుగుతూ, ఊహల్లో తేలుతూ,

పనుల్లో కొట్టుకుపోతూ, మనుషుల్లోకి ఈదుతూ

గగనంపై ఎప్పుడు సూర్యకాంతి ఒలికిందో,

సూర్యుడు జారుడుబల్లపై పడమటికి జారాడో,

నక్షత్రాలు గుప్పున వెలిగాయో, 

వీధుల్లోకి నిశ్శబ్దం కాలువలా ప్రవహించిందో 

గమనించకనే రోజు కాగితం గీతలతో నిండుతుంది,

పిచ్చిగీతల కాగితాన్ని నలిపి, విసిరాక,

నిద్రకి ముందు తటాలున నీకు నువు గుర్తొస్తావు

అలసిన మనసునీ, దేహాన్నీ దయగా పరికిస్తావు,

నిను ఏకాంతానికి అప్పగించిన

లోకానికి కృతజ్ఞతలు చెబుతావు,

నిన్ను ఒంటరిగా విడువని చీకటినీ, 

చీకటిలో ఆడుకొనే గాలినీ,

గాలిలో ఊయలలూగే జీవితాన్నీ ప్రేమగా పలకరిస్తావు

రోజు చివరికి చేరాక

నువు జీవిస్తున్నావని గుర్తొస్తుంది,

ఆటల తర్వాత పిల్లలు తల్లిని కౌగలించుకున్నట్లు 

జీవితాన్ని కౌగలించుకుంటావు

జీవితం నక్షత్రాలతో తల నిమిరి,

గాలితో ముఖంపై ముద్దులు ఒంపి,

బ్రతికున్నావు చాలు నా కని నిద్రలోకి పంపిస్తుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : నువ్వూ - ప్రపంచమూ

నువ్వనుకుంటావు ఇది చేసానని

పని అనుకుంటుంది ఇతనితో చేయించానని, 

ఇది నేను పొందాననుకుంటావా

ఇతని ద్వారా ఉనికిలోకి వచ్చానంటుంది అనుభవం,

నీకు స్వంతమయేవి

ముందుగా నిన్ను స్వంతం చేసుకుంటాయి,

యజమాని ముందు ప్రేమ నటించే బానిసలా

నీ ముందు అణగివుండి, లొంగదీసుకుంటాయి

నువు తలక్రిందులుగా 

లోకంలోకి జారాననుకొంటావు గానీ

నీలోకి లోకం తలక్రిందులుగా చొరబడింది

లోకాన్ని నువ్వూ,

నిన్ను లోకమూ చేయగలిగిందేమీ లేదు,

ఒకేచోట తిరుగాడే గాలిదీ, కాంతిదీ 

వేరువేరు ప్రపంచాలైనట్లు,

ఒకదాని నొకటి ఏమీ చేయలేనట్లు,

నీదీ, ప్రపంచానిదీ వేరువేరు ఉనికి;

ఇది తెలిసాక, మాష్టారిని చూసిన పిల్లల్లా

ఒకరితో ఒకరు ఆడుకోవడం మాని,

ఎవరి స్థలంలో వాళ్ళు బుద్ధిగా కూచుంటారు 

నువ్వూ, ప్రపంచమూ

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఇలాగైతే తెలీదు

చాలారోజులు 

మనుషుల తలలు చూస్తూ గడిపాక

తటాలున గుర్తొస్తుంది,

ప్రణాళికలు చిట్లిన విరామంలోనో,

కలలల్లోంచి సందేహాల మంచులోకి తప్పినప్పుడో,

నీ మనుషుల నుండి ఊహించని నిశ్శబ్దాల్లో, 

గొంతుల్లో, చూపుల్లో, తప్పించుకోడాల్లోనో 

నీ చుట్టూ పెద్ద ప్రపంచం ఉందని,

తల వాల్చితే నీడలు కనిపిస్తాయని,

ఎత్తితే చెట్లు నీతో నివసిస్తున్నాయని,

వాటిపై పక్షులు వాలుతూ, ఎగురుతూ, 

దూరాలకి మాయమవుతున్నాయని

వాటిపై గగనంలో ఎండ అనేదొకటి 

పగలంతా చాప పరిచి నిద్రపోతుందని,

అది చాప చుట్టాక నల్లని నేల ఒకటి

చుక్కలతో శుభ్రంగా తళతళ్లాడుతుందని

నీ అయిదారుడుగుల ఎత్తు జీవితం నుండి

క్రిందికో, పైకో చూసినపుడు తప్ప తెలీదు

నువు బ్రతకాల్సిన జీవితంలో

నూరో వంతైనా బ్రతకటం లేదని,

నీ విశాలమైన గదిలో ఒక మూలన కూర్చొని 

ఊపిరి ఆడడం లేదంటున్నావని

తరాలుగా ఊడలు దించిన

భయాలు, మొరటుదనాలు

నీ జీవితం నీది కాకుండా చేసాయని

నీ అంతట నువు అడవిలోనో,

నక్షత్రాల గుంపుల్లోనో తప్పిపోతే తప్ప తెలీదు

వానలోకో, ఎడారిలోకో 

నిన్ను విడిచిపెట్టుకొంటే తప్ప తెలీదు

బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : కవితా సెప్టెంబర్ 2025

కవిత : దాగుడుమూతలు

నదులూ, పర్వతాలూ,

ఒళ్ళు విరుచుకునే ఆకాశమూ,

దానిలో ఈదే పగటి కాంతీ,

కాంతిలో ఆడే గాలిపిల్లలూ,

వీటిలో గీతలా సాగిపోతూనో,

చుక్కలా నిలబడి చూస్తూనో నువ్వు

ఇది కదా జీవితం, ఇది కదా జీవించట

మనిపించే క్షణాలు కొన్ని,

ఇంతలోనే ప్రేమికుల కౌగిలిలోకి

పరుగున వచ్చే పరాయి శబ్దంలా 

లోపల తొలిచే విసుగు పురుగు

ఇంత అందమైన జీవితం, తేలికైన, హాయైన జీవితం 

ఇంతలో బరువుగా, చీకటిగా ఎందుకు మారుతుందో 

తెలియని అమాయక ముఖంతో నువ్వు

రాత్రులు పొడిలా రాలుతాయి,

పగళ్ళు అద్దాల్లా పగులుతాయి,

రంగులూ, గీతలూ, లోతులూ చెదిరిపోతాయి,

కలుస్తూ, విడిపోతూ దిగ్భ్రమ కలిగిస్తాయి

ఏదీ జీవితం, ఇప్పుడెటు పోయిందని 

అల్లాడుతావు ఒడ్డున పడిన చేపపిల్లలా

కలలోని అందమైన మొహాన్ని

మెలకువలో వెదకబోయినట్లు,

ఇంత చిక్కని గీతల వలలోంచి 

బయటపడేందుకు తడుముకొంటావు

ఈ చిక్కని చీకటి తరువాత

వెలుతురు రాబోతూ ఉందని నమ్మినట్లు,

ఇంత వెదుకులాట తరువాత

శాంతి తప్పక దొరుకుతుందని నమ్ముతావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : దుఃఖం తర్వాత

దుఃఖపు తుపాను వెళ్ళిపోయాక

పగటికాంతిని మరింత ప్రేమిస్తావు,

పిల్లల నవ్వులకి లోతైన అర్థం తోస్తుంది,

జీవులకి, జీవితమంటే

ఎందుకింత మోహమో అర్థమైనట్లుంటుంది

పూలు వికసించటం, గాలితెరలు ఎగరటం,

నీరు సరళంగా ప్రవహిస్తూ సంభాషించటం,

పిట్టలూ, ఇంద్రధనువులూ గాలిలో ఈదటం,

నేలమీది జీవులు తీరికగా ధ్వనులు చేయటం, 

వాటికి అర్థాలుండటం కొత్తగా ఉంటుంది,

నీరెండలోకి లోకం మొదటిసారి తెరచుకొన్నట్లుంటుంది

 

దుఃఖం తర్వాత, వ్యక్తి ధూళి అయిన తర్వాత,

నీటికడవలా భళ్ళున విడిన తర్వాత,

భద్రవలయాలు మసకబారిన తర్వాత,

నింగీ, నేలా కంపించిన తర్వాత

నీకు నువు కొత్తగా పరిచయమౌతావు

తలారా స్నానం చేసినట్లు, కొత్త బట్టలు కట్టినట్లు,

పండుగపూట గడుపుతున్నట్లు

నీపై లాలస వంటిదేదో కలుగుతుంది

గాఢమైన దుఃఖం తర్వాత మళ్ళీ పుడతావు,

లోపలి జీవితేచ్ఛ నిన్ను మళ్ళీ ప్రసవిస్తుంది,

గతం బీటల్లోంచి చిమ్మే జీవధార అనుభవానికొస్తుంది,

భవిత తెగిన గాలిపటమై స్వేచ్ఛలోకి ఊపిరితీస్తావు

గాఢమైన దుఃఖం తర్వాత

భయం నుండి ప్రేమలోకి 

ఉలికిపాటున మెలకువొస్తుంది 

బివివి ప్రసాద్

కవిత : పాప వెదుకులాట

దేవాలయంలో ప్రార్థన జరుగుతోంది గంభీరంగా,

లీనం కాలేని చిన్నారి,

తనని లీనం చేసుకునే దృశ్యం కోసం 

వెదుకుతోంది తలల మీదుగా

తూనీగ ఎగురుతూ పలకరించకపోతుందా,

కదలక శ్రద్ధగా కూర్చున్న ఏనుగు బొమ్మ

ఏమరుపాటున పిలవకపోతుందా అని

గోడలపై బొమ్మల రంగులు 

గతకాలపు పిల్లల్లా శాంతిగా చూస్తున్నాయి,

కిటికీలోంచి తొంగి చూసే ఎండ తెరచాప 

రానున్న కాలంలోకి రమ్మని పిలుస్తోంది

గిరగిరా తిరుగుతోంది పాప,

బొంగరాల్లా తేలుతూ పాపలో ఊహలు,

హేమంతఋతువులోని నదిలా 

మెల్లగా కదులుతోంది కాలం

లీనమయా మనుకొంటున్న పెద్దలు

బరువుగా ఊపిరి విడిచి నిలబడ్డారు,

ఇంతసేపూ కాలం తటాకంలో

కాళ్లూ, చేతులూ ఆడించిన పాప

తనను కొనుగొన్న నిద్రలో కరుగుతూ 

తల్లి భుజంపై తలవాల్చింది

బివివి ప్రసాద్