కవిత : రంగుల పిల్లలు

రంగులు అమాయకమైనవి,

నలుపు, తెలుపుల్లా కలలు రాలిపోయినవి కావు,

పసిపిల్లలు ఉల్లాసంగా మేల్కొన్నట్లు

ఉదయాన గగనంలో మేలుకొంటాయి

ఇంద్రధనువుల మీదుగా,

సీతాకోకల రెక్కల మీదుగా, పూలని చేరి, 

నీ వైపు నవ్వుతూ దర్శనమిస్తాయి

రంగులు ఈ లోకం మీద నీ ఆశలు నిలిపేవి,

ఆశల మీద ఈ లోకాన్ని నిలిపేవి

ఎంత దుఃఖంలోనూ

ఎక్కడో ఆశ ఉంటుంది చూసావా

అస్తమయ బింబం ఆకాశంలోకి విసిరే 

చివరి నారింజ కాంతిలా

అట్లా, నలుపు, తెలుపుల

దుఃఖానందాల కెరటాల మధ్య

రంగులు నీకు ఆశ కల్పిస్తాయి అమాయకంగా

ఇక్కడింకా ఏదో ఉందని

తెలియందేదో లోకంగా వికసించిన ఇక్కడికి

పసిపిల్లల్లా గునగునా నడుస్తూ 

ఆరిందాల్లా వస్తాయి రంగులు,

అంతటినీ చక్కదిద్దే ఘనుల్లా

ఆడింది చాలు పడుకోండని 

అమ్మా, నాన్నల వంటి

నలుపు, తెలుపులు పిలిచినపుడు,

బొమ్మల్లాంటి మనని విసిరేసి

ఏకైక మహాశాంతిలోకి జారిపోతాయి

రంగుల్ని నమ్ముకున్న మనం

ఏకైక శూన్యంలో

లోలకంలా వ్రేలాడుతూ ఉంటాం

...

ఇప్పుడు కలల్లోకి ప్రాకుతూ వచ్చిన రంగులు

నీతో ఏం మాట్లాడుతున్నాయి

బివివి ప్రసాద్ 

ప్రచురణ : ‘వివిధ’ ఆంధ్రజ్యోతి 20.10.25

https://epaper.andhrajyothy.com/article/NTR_VIJAYAWADA_MAIN?OrgId=201084adc9f1&eid=0&imageview=1&standalone=1&device=desktop