కవిత : దిగులు

 మనుషులు దిగులు పడతారు

ఇతర్లకి కనిపించే ప్రపంచానికి తలుపులు మూసి,

తమకి తాము మిగిలే ప్రపంచంలోకి ప్రవేశించినపుడు

నక్షత్రాలు రాలిపోతాయి,

పాటలు గాలిలోకి చెరిగిపోతాయి,

బంధాలు మరపులో మునిగిపోతాయి,

దిగులు మాత్రం తోడుంటుంది 

వదలని కుక్కపిల్లలా తోకాడిస్తూ 

ఈ రాత్రి పగటిలో కరుగుతుంది,

పగలు రాత్రిలో కరుగుతుంది

రాత్రీ, పగలూ క్రమం తప్పక కౌగలించుకునే

కాలపు సంగీతనృత్యంలో

పగటిగానో, రాత్రిలానో మిగులుతుంటావు,

ఒంటిరెక్కతో ఎగిరే పక్షిలా దుఃఖపడతావు

ఇదంతా ఇలానే ఉంటుంది

జీవితమంటే తెలియనివాళ్ళు 

జీవితంలో సుఖపడతారు,

జీవనానందం తెలిసినవాళ్ళు దుఃఖపడతారు

జీవితం ఇలానే ఉంటుంది

తనని ప్రేమించినవాళ్లని దుఃఖపెడుతుంది,

పట్టించుకోని వాళ్ళని సుఖపెడుతుంది,

భయపడిన వాళ్ళకి ధైర్యం చెబుతుంది

ఏమైనా కానీ, ఒక ఆకు రాలినపుడు, 

పూవు రెక్కలు తెరిచినపుడు,

కాంతిరేఖ జీవనగీతం పాడినపుడు,

నిట్టూర్పు జీవితాన్ని నమ్మినపుడు

నువు అక్కడ ఉంటావు

కళ్ళనీ, ముఖాన్నీ పూర్తిగా తెరిచి,

హృదయాన్ని గాలిపటంలానో, 

కాగితం పడవలానో వదిలి,

సమస్తాన్నీ ప్రేమిస్తూ, ప్రేమించటాన్ని ప్రేమిస్తూ..

ఈ దిగులు కూడా గడిచిపోతుంది కదా.. 

బివివి ప్రసాద్