కవిత : నీకు నువు గుర్తుకు వచ్చి

చాలా సమయం తర్వాత నీకు నువు గుర్తొస్తావు

 

ఉద్వేగాల్లో మునుగుతూ, ఊహల్లో తేలుతూ,

పనుల్లో కొట్టుకుపోతూ, మనుషుల్లోకి ఈదుతూ

గగనంపై ఎప్పుడు సూర్యకాంతి ఒలికిందో,

సూర్యుడు జారుడుబల్లపై పడమటికి జారాడో,

నక్షత్రాలు గుప్పున వెలిగాయో, 

వీధుల్లోకి నిశ్శబ్దం కాలువలా ప్రవహించిందో 

గమనించకనే రోజు కాగితం గీతలతో నిండుతుంది,

పిచ్చిగీతల కాగితాన్ని నలిపి, విసిరాక,

నిద్రకి ముందు తటాలున నీకు నువు గుర్తొస్తావు

అలసిన మనసునీ, దేహాన్నీ దయగా పరికిస్తావు,

నిను ఏకాంతానికి అప్పగించిన

లోకానికి కృతజ్ఞతలు చెబుతావు,

నిన్ను ఒంటరిగా విడువని చీకటినీ, 

చీకటిలో ఆడుకొనే గాలినీ,

గాలిలో ఊయలలూగే జీవితాన్నీ ప్రేమగా పలకరిస్తావు

రోజు చివరికి చేరాక

నువు జీవిస్తున్నావని గుర్తొస్తుంది,

ఆటల తర్వాత పిల్లలు తల్లిని కౌగలించుకున్నట్లు 

జీవితాన్ని కౌగలించుకుంటావు

జీవితం నక్షత్రాలతో తల నిమిరి,

గాలితో ముఖంపై ముద్దులు ఒంపి,

బ్రతికున్నావు చాలు నా కని నిద్రలోకి పంపిస్తుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : నువ్వూ - ప్రపంచమూ

నువ్వనుకుంటావు ఇది చేసానని

పని అనుకుంటుంది ఇతనితో చేయించానని, 

ఇది నేను పొందాననుకుంటావా

ఇతని ద్వారా ఉనికిలోకి వచ్చానంటుంది అనుభవం,

నీకు స్వంతమయేవి

ముందుగా నిన్ను స్వంతం చేసుకుంటాయి,

యజమాని ముందు ప్రేమ నటించే బానిసలా

నీ ముందు అణగివుండి, లొంగదీసుకుంటాయి

నువు తలక్రిందులుగా 

లోకంలోకి జారాననుకొంటావు గానీ

నీలోకి లోకం తలక్రిందులుగా చొరబడింది

లోకాన్ని నువ్వూ,

నిన్ను లోకమూ చేయగలిగిందేమీ లేదు,

ఒకేచోట తిరుగాడే గాలిదీ, కాంతిదీ 

వేరువేరు ప్రపంచాలైనట్లు,

ఒకదాని నొకటి ఏమీ చేయలేనట్లు,

నీదీ, ప్రపంచానిదీ వేరువేరు ఉనికి;

ఇది తెలిసాక, మాష్టారిని చూసిన పిల్లల్లా

ఒకరితో ఒకరు ఆడుకోవడం మాని,

ఎవరి స్థలంలో వాళ్ళు బుద్ధిగా కూచుంటారు 

నువ్వూ, ప్రపంచమూ

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఇలాగైతే తెలీదు

చాలారోజులు 

మనుషుల తలలు చూస్తూ గడిపాక

తటాలున గుర్తొస్తుంది,

ప్రణాళికలు చిట్లిన విరామంలోనో,

కలలల్లోంచి సందేహాల మంచులోకి తప్పినప్పుడో,

నీ మనుషుల నుండి ఊహించని నిశ్శబ్దాల్లో, 

గొంతుల్లో, చూపుల్లో, తప్పించుకోడాల్లోనో 

నీ చుట్టూ పెద్ద ప్రపంచం ఉందని,

తల వాల్చితే నీడలు కనిపిస్తాయని,

ఎత్తితే చెట్లు నీతో నివసిస్తున్నాయని,

వాటిపై పక్షులు వాలుతూ, ఎగురుతూ, 

దూరాలకి మాయమవుతున్నాయని

వాటిపై గగనంలో ఎండ అనేదొకటి 

పగలంతా చాప పరిచి నిద్రపోతుందని,

అది చాప చుట్టాక నల్లని నేల ఒకటి

చుక్కలతో శుభ్రంగా తళతళ్లాడుతుందని

నీ అయిదారుడుగుల ఎత్తు జీవితం నుండి

క్రిందికో, పైకో చూసినపుడు తప్ప తెలీదు

నువు బ్రతకాల్సిన జీవితంలో

నూరో వంతైనా బ్రతకటం లేదని,

నీ విశాలమైన గదిలో ఒక మూలన కూర్చొని 

ఊపిరి ఆడడం లేదంటున్నావని

తరాలుగా ఊడలు దించిన

భయాలు, మొరటుదనాలు

నీ జీవితం నీది కాకుండా చేసాయని

నీ అంతట నువు అడవిలోనో,

నక్షత్రాల గుంపుల్లోనో తప్పిపోతే తప్ప తెలీదు

వానలోకో, ఎడారిలోకో 

నిన్ను విడిచిపెట్టుకొంటే తప్ప తెలీదు

బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : కవితా సెప్టెంబర్ 2025

కవిత : దాగుడుమూతలు

నదులూ, పర్వతాలూ,

ఒళ్ళు విరుచుకునే ఆకాశమూ,

దానిలో ఈదే పగటి కాంతీ,

కాంతిలో ఆడే గాలిపిల్లలూ,

వీటిలో గీతలా సాగిపోతూనో,

చుక్కలా నిలబడి చూస్తూనో నువ్వు

ఇది కదా జీవితం, ఇది కదా జీవించట

మనిపించే క్షణాలు కొన్ని,

ఇంతలోనే ప్రేమికుల కౌగిలిలోకి

పరుగున వచ్చే పరాయి శబ్దంలా 

లోపల తొలిచే విసుగు పురుగు

ఇంత అందమైన జీవితం, తేలికైన, హాయైన జీవితం 

ఇంతలో బరువుగా, చీకటిగా ఎందుకు మారుతుందో 

తెలియని అమాయక ముఖంతో నువ్వు

రాత్రులు పొడిలా రాలుతాయి,

పగళ్ళు అద్దాల్లా పగులుతాయి,

రంగులూ, గీతలూ, లోతులూ చెదిరిపోతాయి,

కలుస్తూ, విడిపోతూ దిగ్భ్రమ కలిగిస్తాయి

ఏదీ జీవితం, ఇప్పుడెటు పోయిందని 

అల్లాడుతావు ఒడ్డున పడిన చేపపిల్లలా

కలలోని అందమైన మొహాన్ని

మెలకువలో వెదకబోయినట్లు,

ఇంత చిక్కని గీతల వలలోంచి 

బయటపడేందుకు తడుముకొంటావు

ఈ చిక్కని చీకటి తరువాత

వెలుతురు రాబోతూ ఉందని నమ్మినట్లు,

ఇంత వెదుకులాట తరువాత

శాంతి తప్పక దొరుకుతుందని నమ్ముతావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : దుఃఖం తర్వాత

దుఃఖపు తుపాను వెళ్ళిపోయాక

పగటికాంతిని మరింత ప్రేమిస్తావు,

పిల్లల నవ్వులకి లోతైన అర్థం తోస్తుంది,

జీవులకి, జీవితమంటే

ఎందుకింత మోహమో అర్థమైనట్లుంటుంది

పూలు వికసించటం, గాలితెరలు ఎగరటం,

నీరు సరళంగా ప్రవహిస్తూ సంభాషించటం,

పిట్టలూ, ఇంద్రధనువులూ గాలిలో ఈదటం,

నేలమీది జీవులు తీరికగా ధ్వనులు చేయటం, 

వాటికి అర్థాలుండటం కొత్తగా ఉంటుంది,

నీరెండలోకి లోకం మొదటిసారి తెరచుకొన్నట్లుంటుంది

 

దుఃఖం తర్వాత, వ్యక్తి ధూళి అయిన తర్వాత,

నీటికడవలా భళ్ళున విడిన తర్వాత,

భద్రవలయాలు మసకబారిన తర్వాత,

నింగీ, నేలా కంపించిన తర్వాత

నీకు నువు కొత్తగా పరిచయమౌతావు

తలారా స్నానం చేసినట్లు, కొత్త బట్టలు కట్టినట్లు,

పండుగపూట గడుపుతున్నట్లు

నీపై లాలస వంటిదేదో కలుగుతుంది

గాఢమైన దుఃఖం తర్వాత మళ్ళీ పుడతావు,

లోపలి జీవితేచ్ఛ నిన్ను మళ్ళీ ప్రసవిస్తుంది,

గతం బీటల్లోంచి చిమ్మే జీవధార అనుభవానికొస్తుంది,

భవిత తెగిన గాలిపటమై స్వేచ్ఛలోకి ఊపిరితీస్తావు

గాఢమైన దుఃఖం తర్వాత

భయం నుండి ప్రేమలోకి 

ఉలికిపాటున మెలకువొస్తుంది 

బివివి ప్రసాద్

కవిత : పాప వెదుకులాట

దేవాలయంలో ప్రార్థన జరుగుతోంది గంభీరంగా,

లీనం కాలేని చిన్నారి,

తనని లీనం చేసుకునే దృశ్యం కోసం 

వెదుకుతోంది తలల మీదుగా

తూనీగ ఎగురుతూ పలకరించకపోతుందా,

కదలక శ్రద్ధగా కూర్చున్న ఏనుగు బొమ్మ

ఏమరుపాటున పిలవకపోతుందా అని

గోడలపై బొమ్మల రంగులు 

గతకాలపు పిల్లల్లా శాంతిగా చూస్తున్నాయి,

కిటికీలోంచి తొంగి చూసే ఎండ తెరచాప 

రానున్న కాలంలోకి రమ్మని పిలుస్తోంది

గిరగిరా తిరుగుతోంది పాప,

బొంగరాల్లా తేలుతూ పాపలో ఊహలు,

హేమంతఋతువులోని నదిలా 

మెల్లగా కదులుతోంది కాలం

లీనమయా మనుకొంటున్న పెద్దలు

బరువుగా ఊపిరి విడిచి నిలబడ్డారు,

ఇంతసేపూ కాలం తటాకంలో

కాళ్లూ, చేతులూ ఆడించిన పాప

తనను కొనుగొన్న నిద్రలో కరుగుతూ 

తల్లి భుజంపై తలవాల్చింది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : గుంపులు

మనుషులు ఇప్పటికీ తమని 

గుంపుల్లోనే గుర్తుపడుతున్నారు

నిన్ను చూసుకుంటావా

ఏ గుంపుకీ చెందినట్లు తోచదు,

గుంపులు పిల్లల ఆటలనిపిస్తాయి

కానీ, గుంపు జీవస్వభావం గనక

నీదే గుంపని వెదుకుతావు నీలోపల

ఇచ్చి, పుచ్చుకునే గుంపుల్లో ఉక్కపోస్తుంది,

పరస్పర ప్రదర్శనల గుంపులు డొల్లగా తోస్తాయి,

భయపెట్టే, భయపడే గుంపుల్లో ఇమడలేవు,

నియంతల్ని కలగనే బానిసల గుంపుల్లో నిలబడలేవు

ప్రతిభావంతుల గుంపులిష్టమైనా

వారి పరుగు పందాల్లో పాల్గొనలేవు, 

రసోన్మత్తులు, దయాపూర్ణులిష్టమైనా 

వారి ఉద్వేగాల చివర్ల వెలితి భయం ,

జీవితంపై వెర్రి మోహంతో గుంపులు కనిపిస్తే

వారిలో దూరిపోవాలని ఉత్సాహపడతావు కానీ

వారిని విడిచాక వెంటబడే ఏకాకితనం బావుండదు

కానీ, అగాథమైన నిశ్శబ్దముంది చూసావా,

మనుషులు గుంపుగా వెళ్ళలేనిది,

అది లోపలి నుండి చెబుతుంది,

నువు ఎవరికీ చెందవు, ఎవరూ నీకు చెందరు 

 

పక్షి ఆకాశం నుండి విముక్తి కోసం ఎగురుతున్నట్లు

ఏ గుంపూ లేనిచోటికి ఎగరాలి, 

నీ లోపలికి ఎగురుతున్నపుడు గానీ తెలుసుకోలేవు

గుంపులూ, ఏకాకితనాలూ లేనేలేవని,

నువు తెలియరాని ఏకాంతానివని,

ఉష:కాలపు ప్రశాంతిలో తిరుగాడే

పండని, రాలని నారింజవంటివాడివని

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఉన్నట్లుండి

ఉన్నట్లుండి ప్రేమ కమ్ముతుంది

కొన్నిసార్లు దుఃఖం కమ్మినట్లు,

మోహమో, భయమో కమ్మినట్లు

అప్పుడు నువ్వు నువ్వు కాదు

తుపానులో ఊగే వృక్షానివి,

సముద్రంలో విరిగిపడే అలవి,

ఏకధారగా కురిసే వెన్నెలవి,

నిద్రించే పక్షి రెక్కల్లోని నిశ్శబ్దానివి 

ఉన్నట్లుండి 

నువ్వు నువ్వు కాకుండా పోతావు చూడు

అప్పుడు నీకు నువ్వు దొరుకుతావు,

సముద్రగర్భంలో ముత్యం దొరికినట్లు,

ఊహల ఖాళీలో నీకు నువ్వు ఎదురైనట్లు

ఉన్నట్లుండి జీవితానికి తలుపులు తెరుస్తావు,

సందేహపడి మూసేలోగా 

అది కొన్ని కాంతులు ప్రవేశపెడుతుంది,

ప్రియురాలికి జారవిడిచే ప్రేమలేఖల్లా 

కాంతుల్లో తలపోస్తావు 

ఇదంతా కల్పన, పిచ్చివాని ఊహ,

పిల్లల ఆటల్లో తేలే ఆనందం,

పగలూ, రాత్రులుగా పొంగే అలల సందడి

మిగిలిన మాటలేమైనా ఉంటే

నీ కలల్లో నువు పూరించుకోవాలి,

మిగిలిన నిశ్శబ్ద మేమైనా ఉంటే

దానితో నిన్ను నింపుకోవాలి

బివివి ప్రసాద్

కవిత : మునుగీత

రంగుల నుండి చూసినపుడు

రంగులు మినహా జీవితం మరేమీ కాదని తోస్తుంది,

రాగాల నుండి చూసినా అలానే

కాసిని అక్షరాల్లో రూపుతేలే

ఉద్వేగాల నుండి చూసినా 

ఉద్వేగాలు మినహా జీవితం మరేమీ కాదనిపిస్తుంది

జీవితం అద్భుతం, జీవించటం అద్భుతం 

ఇక్కడి రంగులూ, రాగాలూ, 

దీనిలో చేపల్లా ఈదే పగళ్ళు, రాత్రులూ,

అలల్లా ఊగే ఉద్వేగాలూ అద్భుతం

మన మనుకుంటాం 

జీవితం దుఃఖదాయిని అని,

ఇంతింత మనసుల, ఇంతింత భావాల్లో ఇరుక్కుని

ఆ జనన్మాంతం గాలిపటంలా ఎగిరే ఆకాశాన్ని 

కాసేపైనా ఆగి చూడలేం,

జీవితం మన చేతులు పట్టుకుని లాగి చూపే

ఆకుల పచ్చటి ఆనందాన్ని క్షణం గమనించలేం,

ఎండ సన్నగా పాడుకుంటూ ఉండే 

నేపథ్య సంగీతం ఎప్పటికీ వినలేం

గభాలున, భారమైన జీవిత మనేస్తాము

జీవితాన్ని మనమే మోస్తున్నట్లు,

తానే మనని మోస్తుందని మరిచి

మళ్ళీ చెబుతాడితను, గాయపడ్డాక కూడా,

జీవించటం ఆనందదాయకం

ఇంతకన్నా ప్రేమాస్పదం లేదు

ఇంతకీ, నీ బిడ్డని 

కడుపారా కావలించుకున్నపుడు గమనించావా 

నీకు జీవితమంటే ఎంత మోహమో..

బివివి ప్రసాద్

కవిత : వాంగో

అతనేమిటో తెలీదు ఆ రంగులు చూసే వరకూ,

ముదురు రంగులతో, బలమైన రేఖలతో 

తానేం చెప్పదలిచాడో తెలిసినట్టు తోచింది

అతని కుంచె నుండి ఒలికిన బొమ్మలు చూసాక

వాంగో, నీకు కృతజ్ఞతలు,

జీవితం రంగులకి

కళ్ళని మరింత తెరిచినందుకు

ఇపుడు మరింత విప్పార్చి చూస్తున్నాను,

మేఘాల రంగుల్లో దాగిన హృదయాన్నీ, 

హృదయంలో తెరలెత్తిన మేఘాల రంగుల్నీ 

నువు జీవితాన్నెంత బలంగా ప్రేమించావో

నీకు దశాబ్దాల తర్వాత పుట్టిన 

ఇతను కూడా బహుశా, అంతే బలంగా..,

లేకుంటే నీ రంగుల్లో ఇతనెలా మునిగేవాడు 

వాంగో, ఎప్పుడో వెళిపోయిన సోదరుడా 

మన కోసమే కదా సూర్యుడు కిరణాలు చిమ్మాడు,

భూమిపై గడ్డి మొలకెత్తి, గాలికి ఊగింది,

మనల్ని కలగనటానికే కదా

ఆకాశం భళ్ళున తెరుచుకుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఒక రాత్రి

 దుఃఖం ముసిరినపుడు 

పిల్లల నవ్వుల కోసం వెదుకుతావు,

నవ్వుల్లోంచి జీవితోత్సాహం మెరుస్తుందేమోనని

జీవితం ఉత్సవమో, శాపమో 

ఇన్నేళ్లు గడిచినా అర్థం కాలేదు,

జీవితంపై మిగిలింది ప్రేమో, భయమో

ఈ వెలుగునీడల్లో తెలియరాలేదు

నిద్రపోయినా రోజు గడుస్తుందంటూ 

చాలాసార్లు ఊరడించుకుంటావు నిన్ను

జీవించటం భూమికంటే భారమైన పనా,

ఆకాశం కంటే తేలికైన ఆటా,

కలలోని మనుషులు వివరించలేరు

గాలి నిదురిస్తూ వీచినట్టు,

ఎండ నిదురిస్తూ కాంతి పరిచినట్టు

జీవితం నిదురిస్తూ నిన్ను కలగన్నదనుకొంటాను

ఈ చలిరాత్రి రెక్కలు విప్పి

చీకటిలోని ధాత్రిపై నిశ్శబ్దంగా ఎగురుతోంది,

అదృశ్యదేవతలు నీ జీవితంపై ఎగురుతున్నట్టు

చీకటిలోంచి ఒంటరి పక్షిపాట వినవస్తుంది 

పాట చుట్టూ తేలుతున్న నిశ్శబ్దంలో

నీకు నువ్వు దొరికినట్లు తోస్తుంది

ఈ రాత్రి లోపల 

అలలాగా తేలుతున్న నీ మెలకువ

తెల్లవారేసరికి ఏ తీరం చేరనుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : దయ

చాలాసార్లు కలగన్నావు 

ఇక మెలకువ రాకపోవటాన్ని,

కనురెప్పలు తెరుచుకుంటాయి,

దృశ్యం జలపాతంలా దుముకుతుంది

చివరి ఘడియ చెంత నిలిచినపుడు

సంతోషంగా చేతులు చాపుతావో,

వెనుదిరిగి కన్నీరు విడుస్తావో తెలీదు

భయం లోపలి ప్రేమా, 

ప్రేమ లోపలి భయమూ 

అంతు తెలియని రహస్య వలయం

ఎవరి ఆనందం కోసం ఇదంతా,

ఎవరి బాల్య చేష్ట,

ఎవరి తీరిక మధ్యాహ్నపు పగటికల

దీనిలో అందం, ఆశ్చర్యమున్నాయి,

దుఃఖం, క్రౌర్యం ఉన్నట్లుగానే;

వాటి నడుమనున్న నిశ్చలతలోకి మేలుకోవాలి

కాలం లేని అనుభవంతో 

కాలం గడవాలనుకోవటం,

స్థలాన్ని దాటి నిలిచి ఉండాలనుకోవటం 

ఏమిటీ వెర్రి అని ప్రశ్నించుకుంటావు

ఏకైక నిశ్శబ్దం ఏమీ బదులివ్వదు, 

ఏకైక శూన్యం అణువంత చలించదు

ఇలాంటి సమయాన దయ స్ఫురిస్తుంది,

భయాలలోకి ఉదయించే కాంతిలా

ఈ లోకంలో నీలో నువు 

నమ్మదగిన ఉద్వేగమేదైనా ఉంటే

అది దయ అనీ, నీకూ ఇవ్వబడిందనీ

నిన్ను ఓదార్చుకుంటావు

ఈ గాలినీ, నేలనీ, గగనాన్నీ తాకితే

కోమలంగా దయ తెలుస్తుంది చూసావా,

బ్రతకటానికి ఇంతకంటే ఏదైనా ఎక్కువ కదా

బివివి ప్రసాద్

కవిత : సరేనా!

1

జీవితం అల్లరిపిల్లాడి వంటిది

ఆనందించలేం, ప్రేమించకుండానూ ఉండలేం,

ఎంతకీ పగలని కొబ్బరికాయలా 

దీని రహస్యాలు అర్థంకావు

ఆకాశం శాంతినిస్తుంది, నేల దుఃఖ పెడుతుంది

అయినా నేలని అంటిపెట్టుకుని వుంటాం

తేలిపోయే మేఘాల్లాంటి, ఇంద్రధనువుల్లాంటి

కలలు చాలా కంటాం కానీ,

నిజం కావటం ఇష్టం ఉండదు,

నేల మీద నమ్మకం పోదు, 

ఆకాశం పై నమ్మకం కలగదు,

లేకుంటే ఎప్పుడో పక్షిలా ఎగిరేవాళ్ళం

నేల దుఃఖదాయిని

అయినా నేల మేల్కొలిపే కరుణ ఇష్టం,

ఆకాశం సుఖ ప్రదాయిని

అయినా స్వేచ్ఛలోని ఒంటరితనం అయిష్టం

ఇలా కవ్విస్తుంది జీవితం 

నిన్ను ఇష్టపడీ, పడనట్టు నటించే ప్రియమైన వ్యక్తిలా,

దీని మాయలో చిక్కుకుంటావు ఇష్టంగానే

సాలెగూటిలో చిక్కిన జీవిలా 

జీవితం మోహపడి, దుఃఖపడాల్సిన వస్తువు కాదు,

అట్లా అని తప్పుకోతగింది కూడా కాదు,

ఖాళీ ఉనికిలో ఈ నాటకం కొంత సరదా

ఏదైనా ఉండటం బావుంటుంది,

ఉండకపోయినా పరవాలేదు,

గొప్ప స్నేహం దొరికితే ఆనందం,

దొరకకపోయినా ఆనందానికి లోటులేదు

2

సరేనా!

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఏకాంత సమయం

చెట్టు నుండి రాలిన ఆకు

తనదైన ఏకాంతంలో మునిగింది,

ఆకులు రాలిన ఊరు 

తన ఏకాంతంలో తాను మునిగివుంది

ఊరు నివసించే భూమి

తన ఏకాంతంలోకి చేరుకొంది,

భూమిని శూన్యంలో తేల్చే విశ్వం

తనదైన ఏకాంతంలోకి మేలుకొంది

ఆకులు రాల్చిన కాలం

తనదైన ఏకాంతంలో

లోలోపలికి మేలుకొంటోంది;

నీ లోంచి, నా లోంచి

నవ్వుల్లోంచి, భయాల్లోంచి

కాలంలా ప్రవహించే ఆనందం

ఎప్పుడూ, ఏమీ పట్టక 

తనదైన ఏకాంతంలో

తనలోనే మునుగుతూ, తేలుతూ..

బివివి ప్రసాద్

కవిత : జరగనివ్వాలి..

పూలు రాలుతుంటే రాలనివ్వాలి,

సీతాకోకలని ఎగరనివ్వాలి,

వాటిని కవిత్వం చేయాలనీ,

బొమ్మలుగా తీర్చాలనీ తలచరాదు 

నీ లోంచి నవ్వు వస్తే రానివ్వాలి,

భయం పుడితే పుట్టనివ్వాలి

వాటిని తిరిగి తిరిగి దిద్దాలనీ,

కాదనో, ఔననో తేల్చాలనీ చూడరాదు

గాలి వీచినట్టు సహజంగా,

నీరు పారినట్టు సరళంగా

జరగనివ్వాలి, వెళ్ళనివ్వాలి

తేలికగా ఉండాలి, తెలియనట్లుండాలి

ప్రపంచాన్ని తన కల కననివ్వాలి,

అనంతాన్ని తన కౌగిలిలో ఉండనివ్వాలి

పెద్దగా గొడవపడేదేం లేదు ఇక్కడ,

అంతగా నిలబెట్టుకోవలసింది కనరాదు,

కాలం గడిచిందా, లేదా అన్నట్లుండాలి,

స్థల మొకటుందా, లేదా అనుకోవాలి

ఊరికే కదలాలి, మాట్లాడాలి, 

అలసటతో హాయిగా నిద్రపోవాలి,

కడపటి బిందువు ఎదురైనపుడు

తృప్తిగా దానిలో లీనం కావాలి

బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : సారంగ 1.9.25

కవిత : ఖాళీగా..

ఖాళీలోంచి వచ్చావు

ఖాళీలో కలిసిపోతావు

మధ్యలో ఖాళీగా ఉండలేవా 

అన్నారాయన టీ కప్పు పెదాలకి తాకిస్తూ

ఈ లోకం కూడా

ఖాళీలోంచి వచ్చింది

ఖాళీలోకి పోతుంది

మధ్యలోవి ఖాళీ పనులే గదా

అన్నాడతను కప్పు కింద పెడుతూ

ఖాళీలని గుర్తిస్తే సరే

అన్నారాయన 

కప్పులు ప్రక్కకి జరుపుతూ

బివివి ప్రసాద్ 

ప్రచురణ : సారంగ 1.9.25

కవిత : చిన్న మెలకువ

పూల మీద

గాలికి ఊగే రంగులు కదిలిస్తాయి;

ఇంత ఆకాశంలో

తేలే రంగులు కదిలించలేనపుడు,

ఇంత జీవితంలో

మునిగే అనుభవాలు తాకలేనపుడు 

పూలలోంచి కదిలింది ఆకాశమేనని,

రంగుల్లో ఊగింది జీవితమేనని 

నీకపుడు తోచకపోవచ్చును

ఇదంతా ఒకటేనని,

కదలాడే నీటిబుడగపై

తిరుగాడే బొమ్మలాంటిది ప్రపంచమని

గుర్తించలేకపోవచ్చును

గాలికి ఊగే రంగులు

నీ చేతన తలుపులు తట్టినపుడు

నీదైన ఏకాంతంలోకి మెలకువ వస్తుంది

ఇదంతా ఒకటో, కాదో చెప్పాలనిపించని 

అనాసక్తతలోకి శాంతిస్తావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : అడ్డు వస్తున్నది

ఇక్కడి నుండి ఎగరేసుకుపోయేవి ఏవో,

ఇక్కడ బంధించేవి ఏవో

స్పష్టంగా తెలుసు కనుకనే

ప్రేమంటే అంత భయం, ప్రేమలేమి అంతవసరం

సందేహించటానికి, దాగొనడానికి,

భయపడటానికి, తలపడటానికి,

ఎవరో కావాలి నీకన్నా బలంగా,

ఇక్కడ పని ఉంటుంది అప్పుడు,

ఉండాల్సిన కారణం దొరుకుతుంది

కాస్త ప్రేమించావా, దయ చూపావా,

క్షమించావా, వదిలేశావా,

చేతులు ఖాళీ అవుతాయి, 

బరువులు తొలగిపోయాక,

ఇక ఎగురుదామా అని వినవస్తుంది 

ఇదంతా వెలుగునీడల ఆట,

చెట్లు అట్లానే ఉంటాయి;

నీడలు సంధ్యలలో దీర్ఘమౌతూ 

మధ్యాహ్నాలు దాక్కుంటాయి చూసావా,

అలానే భయాలు, ఆశలు, సందిగ్ధాలు

క్షమించతగనిది ఏమీ కనిపించపుడు

పసిదనంలోకి జారిపోతావని భయం,

పసిదనంలోంచి అనంతం ఎత్తుకుపోతుందని

చిటికెడు ప్రపంచాన్ని చుట్టుకొన్న

అనంతమైన ఆకాశం 

ఇక్కడ కనులు తెరిచింది మొదలు

నీకు చెబుతూనే ఉంది

నీకు తెలిసిన జీవితం చాలా చిన్నది,

నీ జీవితం చాలా పెద్దదని,

వినడానికి అడ్డు వస్తున్నది ఏది 

అది ఎప్పుడు దారి ఇస్తుంది

బివివి ప్రసాద్

కవిత : ఏకాంతం

ఎదగాల్సి ఉంది 

ఒకరి భుజంపై తలవాల్చడం నుండి,

అపు డనంతమైన ఏకాంతంలోకి 

నడక మొదలవుతుంది

ఉదయాస్తమయాలు లేని, 

వెన్నెలలూ, వానజల్లులూ

నీనుండి నిన్ను వేరుచేయలేని,

నీతో నువు నిండిపోయే ఏకాంతంలోకి

చాలా వేదన, గాయాలు,

అణచుకున్న రోదన, కాలువల కన్నీరు

రాత్రి కంటే పెద్దవైన దుఃఖాలు

నిన్ను నీదగ్గరకు చేర్చటానికని 

అప్పటి వరకూ తెలియదు

జీవితమేమీ మధురం కాదు, చేదూ కాదు,

దాని మానాన అది ఉంది,

గుమ్మంలోంచి చూస్తే ఎగురుతూ వెళ్ళిన పక్షిలా

తన మానాన తాను జీవిస్తూవుంది

సూర్యకాంతి అద్దంలా భళ్ళున పగిలినట్టు 

అనిపించిందా ఎపుడైనా

బాధలోనో, భయంలోనో, ఏకాకితనంలోనో

అనిపిస్తే, మంచిది,

నీదైన ఏకాంతం నిండా నువు

అడవిలో చీకటిలా వ్యాపిస్తావు.

కాలేదా, మరీ మంచిది

కాగితంపై ఒలికిన రంగుల్లాంటి 

మనుషుల మధ్య జీవితాంతం గడిపేస్తావు

బివివి ప్రసాద్

కవిత : స్వగతం

తలుపు తీయటం, 

గడియ చప్పుడు చేయటం,

తలుపు మూయటం,

బయటా, లోపలా రాత్రి సమానంగా వ్యాపించటం,

రాత్రి లోపల నిశ్శబ్దం నిండటం,

నిశ్శబ్దం లోపల శబ్దాలు కువకువలాడటం 

ప్రతిదీ ఆశ్చర్యం, అద్భుతం

గడియారం క్షణాలు లెక్కించటం,

ఫ్యాను గాలి వృత్తాలని లెక్కచూసుకోవటం,

దీపం విసుగులేక ఒకలానే కాంతి ధారపోయటం

ప్రతిదీ తపస్సు, ఎడతెగని ధ్యానం

మెలకువలో తేలు,

గాఢనిద్రలో మునుగు, కలల్లో ఈదు 

ఈ రాత్రి ఇలానే గడుస్తుంది,

చీకటి ద్రవం పూర్తిగా ఒలికిపోయాక

ఖాళీ వెలుతురు ముఖం చూపుతుంది

ఇంతకన్నా ఏం కావాలి బ్రతికి ఉండటానికి, 

బాధనీ, భయాన్నీ, బరువైన పిట్టలా ఎగిరే నవ్వునీ 

అనుభవించటానికి, అనుభవాలని అనుభవించటానికి 

మామూలుగా మొదలవుతావు,

సందడిగా జీవిస్తావు, వినబడకుండా వెళిపోతావు 

జీవుల జీవితచరిత్ర ఇంతకన్నా ఏమీకాదు

కానీ, తలుపు తీయటం, వేయటం,

గడియ చప్పుడు చేయటం,

రాత్రిని నీ చుట్టూ బంధించటం,

చీకటిలో మాత్రమే కనిపించే దేనినో వెదకటం,

కాలాలకావల నక్షత్రాలుగా కాంతులీనుతాయి,

తరువాతి తరాల ప్రాణులతో

తెలియనిరాని సంభాషణలు జరుపుతాయి

బివివి ప్రసాద్

కవిత : వర్తమానం

సుఖముంటుంది

కన్నతల్లి కనుల ముందు వున్నపుడు,

కన్న ఊరు పాదాలని అంటినపుడు,

మర్యాదల దుమ్ము దులుపుకొని

చిననాటి నేస్తాలతో నోరారా మాట్లాడినపుడు,

అప్పటి చెట్లపై, చెరువుపై

అప్పటి ఎండ కాసినపుడు,

అప్పటి నిద్రలోకి జారుతూ, కప్పల శబ్దాల్లోంచి 

అప్పటి వానచప్పుడు వింటున్నపుడు 

స్వర్గం ఎవరికి కావాలనిపిస్తుంది

మారిన ఊర్లు, వయసులు,

మారిన మనుషులు, మనసులు

చేరిన బరువులు, గాయాలు

వెన్నెల తెల్లబోవడం, 

పగలు చీకటి కురియడం పరిచయం చేసాక, 

నరకం ఎక్కడో లేదని తెలియవస్తుంది

భూమి పైన దొరికేవి

స్వర్గం, నరకమేనా అని తడుముకొంటావు

మెలకువలలో, నిద్రల్లో, ఊహల్లో, కలల్లో;

రెండిటి విముక్తి కోసం తపిస్తావు

దుఃఖం శిఖరాలని చేరినపుడు,

అటు గగనం, ఇటు లోయలూ 

ఒకేసారి బలంగా పిలుస్తున్నపుడు

ఉలికిపడతావు శిలలాంటి వర్తమానంలోకి

బహుశా,

అపుడు నువ్వు ఉండవనుకొంటాను, 

పగటిలో దీపకాంతిలా

వర్తమానంలో నీ ఉనికి లీనం కావచ్చును

బివివి ప్రసాద్

కవిత : అనంతం ప్రేమ

మనుషులిద్దరు అకలుషంగా 

కౌగలించుకుంటారు చూసావా

అపుడు వాళ్ళు రెండు చేపలు,

రెండు చీమలు, ఇద్దరు పిల్లలు,

రెండు పక్షుల ముక్కులు,

నీరెండలోని పొడవాటి జంట నీడలు

కౌగిలిలో కనులు మూసుకొని

గాఢమైన నిట్టూర్పు విడిచినపుడు

గ్రహగోళాలకి విస్తరించిన ఒక జీవితం,

మరణాన్ని దాటిన మెలకువ

అనంతం ఎక్కడో లేదు

ప్రేమ రూపంలో తిరుగుతోంది 

మన చుట్టూ, కన్నబిడ్డలా 

అహం ముసుగు వేసుకుని

తప్పించుకోవాలని చూస్తామా,

దుఃఖం ముసుగు వేసుకుని

మన కోసం ఎదురుచూస్తుంది

అకలుషంగా ఇద్దరం సమీపించినపుడు

ఇదిగో, ఇక్కడే ఉన్నానంటూ

ఆకాశం తెర తొలగించి 

మన ముందు వాలుతుంది

బివివి ప్రసాద్