కవిత : ఏకాంతం

ఎదగాల్సి ఉంది 

ఒకరి భుజంపై తలవాల్చడం నుండి,

అపు డనంతమైన ఏకాంతంలోకి 

నడక మొదలవుతుంది

ఉదయాస్తమయాలు లేని, 

వెన్నెలలూ, వానజల్లులూ

నీనుండి నిన్ను వేరుచేయలేని,

నీతో నువు నిండిపోయే ఏకాంతంలోకి

చాలా వేదన, గాయాలు,

అణచుకున్న రోదన, కాలువల కన్నీరు

రాత్రి కంటే పెద్దవైన దుఃఖాలు

నిన్ను నీదగ్గరకు చేర్చటానికని 

అప్పటి వరకూ తెలియదు

జీవితమేమీ మధురం కాదు, చేదూ కాదు,

దాని మానాన అది ఉంది,

గుమ్మంలోంచి చూస్తే ఎగురుతూ వెళ్ళిన పక్షిలా

తన మానాన తాను జీవిస్తూవుంది

సూర్యకాంతి అద్దంలా భళ్ళున పగిలినట్టు 

అనిపించిందా ఎపుడైనా

బాధలోనో, భయంలోనో, ఏకాకితనంలోనో

అనిపిస్తే, మంచిది,

నీదైన ఏకాంతం నిండా నువు

అడవిలో చీకటిలా వ్యాపిస్తావు.

కాలేదా, మరీ మంచిది

కాగితంపై ఒలికిన రంగుల్లాంటి 

మనుషుల మధ్య జీవితాంతం గడిపేస్తావు

బివివి ప్రసాద్