కవిత : మునుగీత

రంగుల నుండి చూసినపుడు

రంగులు మినహా జీవితం మరేమీ కాదని తోస్తుంది,

రాగాల నుండి చూసినా అలానే

కాసిని అక్షరాల్లో రూపుతేలే

ఉద్వేగాల నుండి చూసినా 

ఉద్వేగాలు మినహా జీవితం మరేమీ కాదనిపిస్తుంది

జీవితం అద్భుతం, జీవించటం అద్భుతం 

ఇక్కడి రంగులూ, రాగాలూ, 

దీనిలో చేపల్లా ఈదే పగళ్ళు, రాత్రులూ,

అలల్లా ఊగే ఉద్వేగాలూ అద్భుతం

మన మనుకుంటాం 

జీవితం దుఃఖదాయిని అని,

ఇంతింత మనసుల, ఇంతింత భావాల్లో ఇరుక్కుని

ఆ జనన్మాంతం గాలిపటంలా ఎగిరే ఆకాశాన్ని 

కాసేపైనా ఆగి చూడలేం,

జీవితం మన చేతులు పట్టుకుని లాగి చూపే

ఆకుల పచ్చటి ఆనందాన్ని క్షణం గమనించలేం,

ఎండ సన్నగా పాడుకుంటూ ఉండే 

నేపథ్య సంగీతం ఎప్పటికీ వినలేం

గభాలున, భారమైన జీవిత మనేస్తాము

జీవితాన్ని మనమే మోస్తున్నట్లు,

తానే మనని మోస్తుందని మరిచి

మళ్ళీ చెబుతాడితను, గాయపడ్డాక కూడా,

జీవించటం ఆనందదాయకం

ఇంతకన్నా ప్రేమాస్పదం లేదు

ఇంతకీ, నీ బిడ్డని 

కడుపారా కావలించుకున్నపుడు గమనించావా 

నీకు జీవితమంటే ఎంత మోహమో..

బివివి ప్రసాద్