కవిత : ఏకాంత సమయం

చెట్టు నుండి రాలిన ఆకు

తనదైన ఏకాంతంలో మునిగింది,

ఆకులు రాలిన ఊరు 

తన ఏకాంతంలో తాను మునిగివుంది

ఊరు నివసించే భూమి

తన ఏకాంతంలోకి చేరుకొంది,

భూమిని శూన్యంలో తేల్చే విశ్వం

తనదైన ఏకాంతంలోకి మేలుకొంది

ఆకులు రాల్చిన కాలం

తనదైన ఏకాంతంలో

లోలోపలికి మేలుకొంటోంది;

నీ లోంచి, నా లోంచి

నవ్వుల్లోంచి, భయాల్లోంచి

కాలంలా ప్రవహించే ఆనందం

ఎప్పుడూ, ఏమీ పట్టక 

తనదైన ఏకాంతంలో

తనలోనే మునుగుతూ, తేలుతూ..

బివివి ప్రసాద్