కవిత : దాగుడుమూతలు

నదులూ, పర్వతాలూ,

ఒళ్ళు విరుచుకునే ఆకాశమూ,

దానిలో ఈదే పగటి కాంతీ,

కాంతిలో ఆడే గాలిపిల్లలూ,

వీటిలో గీతలా సాగిపోతూనో,

చుక్కలా నిలబడి చూస్తూనో నువ్వు

ఇది కదా జీవితం, ఇది కదా జీవించట

మనిపించే క్షణాలు కొన్ని,

ఇంతలోనే ప్రేమికుల కౌగిలిలోకి

పరుగున వచ్చే పరాయి శబ్దంలా 

లోపల తొలిచే విసుగు పురుగు

ఇంత అందమైన జీవితం, తేలికైన, హాయైన జీవితం 

ఇంతలో బరువుగా, చీకటిగా ఎందుకు మారుతుందో 

తెలియని అమాయక ముఖంతో నువ్వు

రాత్రులు పొడిలా రాలుతాయి,

పగళ్ళు అద్దాల్లా పగులుతాయి,

రంగులూ, గీతలూ, లోతులూ చెదిరిపోతాయి,

కలుస్తూ, విడిపోతూ దిగ్భ్రమ కలిగిస్తాయి

ఏదీ జీవితం, ఇప్పుడెటు పోయిందని 

అల్లాడుతావు ఒడ్డున పడిన చేపపిల్లలా

కలలోని అందమైన మొహాన్ని

మెలకువలో వెదకబోయినట్లు,

ఇంత చిక్కని గీతల వలలోంచి 

బయటపడేందుకు తడుముకొంటావు

ఈ చిక్కని చీకటి తరువాత

వెలుతురు రాబోతూ ఉందని నమ్మినట్లు,

ఇంత వెదుకులాట తరువాత

శాంతి తప్పక దొరుకుతుందని నమ్ముతావు

బివివి ప్రసాద్