కవిత : విడిపోయినప్పుడు

ఎవరి నుండన్నా విడిపోయినప్పుడు

చుట్టూ సీతాకోకలు స్వేచ్ఛగా ఎగురుతాయి,

దూరమైన నక్షత్రాలు చుట్టూ మూగుతాయి, 

చిన్న వానజల్లుని తోడు తెచ్చుకొని

ఇంద్రధనువు కావలించుకొంటుంది

ఎవరి నుండన్నా దూరం జరిగినప్పుడు

వారి మధ్య గాలి పిల్లకాలువలా ఒంపులు తిరుగుతుంది,

వారిలో మూసుకుపోయిన చిరునవ్వులు

ఉదయకాంతుల్లా పెల్లుబుకుతాయి,

గాలితెర తగిలి పటాలు ఎగరటం మొదలుపెడతాయి

ఒంటరిగా వచ్చి, వెళ్ళవలసిన ప్రాణాలివి,

తోడు దొరికినప్పుడల్లా ఊపిరాడకపోవడమేదో

లోపల వరదనీరు పెరిగినట్టు వ్యాపిస్తుంది

ఉదయం లేచి అంటాం గదా

ఈ కాంతి ఎంత శాంతిగా ఉంది,

ఈ పిట్టకూత ఎంత నిశ్శబ్దాన్ని తెచ్చింది,

ఈ గాలి ఎన్ని కలలు పోగొట్టి హాయినిచ్చింది అని

వాటి హాయిలోని రహస్యమిది

అవి ఒంటరిగా వస్తాయి, చరిస్తాయి

ఒంటరితనంలోని పరిపూర్ణత బోధించి వెళతాయి 

మనం ఒకరి లోపలికి ఒకరం

మరీ ఎక్కువ చొరబడుతున్నామేమో,

మీట నొక్కగానే దీపం వెలిగినప్పుడైనా 

గది నిండే కాంతితో కోల్పోయే 

శాంతిలోనైనా గమనించగలమా

ప్రచురణ : వీధి అరుగు సంచిక 2/10

బివివి ప్రసాద్