కవిత : మెలకువొకటి

సున్నితమైన శబ్దమొకటి 

రాయిలా బిగుసుకుపోతున్న నిన్ను

నీటిలా మార్చుతుంది

అమ్మ ఒడిలోని విశ్రాంతిలోకి తీసుకుపోతుంది

పూలపై వాలిన బంగారు కిరణం,

ఎగిరే పక్షి రెక్కల నుండి లీలగా తాకిన గాలి,

ఎవరో ఎవరిపైననో దయగా నవ్వు,

హోరు తరువాత వికసించే నిశ్శబ్దం

నిన్ను చేయి పట్టుకొని

నీ దగ్గరికి చేర్చుతాయి

భారమవుతున్న జీవితాన్ని తలుచుకొని

ఏమీ లేదులే అంటావు శాంతంగా

ఓడిపోయే భయం నుండి 

బయటపడతావు తేలికగా కాసేపు

మరి కొంచెం సమయం అక్కడే ఉండమని

పసిపిల్లల్లా అడుగుతాయి ఈ అక్షరాలు

ఇందాక పరిచయమై అంతలో వెళిపోతున్న

మనిషిని చేయి వదలకుండా అడిగినట్టు

ఇదంతా చీకటేనేమో తెలియదు,

చీకటిని వెలిగించే వెలుతురు ఉందేమో కూడా

కానీ, ప్రేమ ఉంది చూసావా

ఆ సున్నితమైన శబ్దం గుర్తుకు తెచ్చినది

అది ఉంది

అది మాత్రమే ఉందా చూడమంటుంది

మబ్బుల వెనుకకి మాయమయే ముందు

విశాలమైన గగనంలో 

ఒంటరిగా సంచరించే చందమామ

బివివి ప్రసాద్ 

ప్రచురణ : స్నేహ ప్రజాశక్తి 24.8.25