కవిత : సీతాకోకల కథ

రెండు తెల్లటి ప్లాస్టిక్ సీతాకోకల్ని 

తలలో తురుముకుంది ఆ అమ్మాయి

చీకటి సెలయేళ్ళ వంటి శిరోజాల్ని 

జారిపోకుండా పట్టుకొని, కదలకుండా ఎగురుతున్న 

సీతాకోకలు ఆ అమ్మాయితో ఏం చెబుతాయి,

లేదా ఏం చెప్పాయని తనతో తెచ్చుకొంది 

జీవితం కాంతికి కాంతితోనే బదులిస్తే

రంగుల్ని దాటి తెల్లగా వెలుగుతావు అనా,

నల్లని జీవితం ముసురుకొన్నపుడు

తెల్లని కాంతిలోకి దారి చూపిస్తాము అనా

మేం మాట్లాడం, నువ్వూ మాట్లాడకు

ఊరికే చేతుల్లోకి తీసుకుని ఎగరేయి,

మా రెక్కలు చాపి ఎగురుతూ వుంటాము,

మాదైన విశాల గగనంలోకి తీసుకుపోతామనా

మాకు రెక్కలున్నాయి, ఊహల్లేవు,

నీకు ఊహలున్నాయి, రెక్కల్లేవు,

నీ ఊహలకి మా రెక్కలు తగిలించి

మనదైన మాంత్రికనగరం సృష్టించుకుందామనా

వాళ్లేం మాట్లాడుకుని ఒప్పందానికి వచ్చారో తెలీదు,

మాటలేమీ లేకుండానే ఒకరినొకరు చేరారో తెలీదు,

అవి పిలిస్తే ఆ అమ్మాయి ఎగురుతూ వెళ్ళిందో,

తాను పిలిస్తే అవి నడుచుకొంటూ వెళ్లాయో తెలీదు

ఇట్లా, నువ్వు వాళ్ళ మధ్య చేరి

వారి నడుమ ఉన్న రహస్యాలని పసిగట్టబోతావా, 

వారి మంత్రనగరిలోకి దారి వెదకబోతావా, 

ఆ అమ్మాయిని అటు తిరగనిచ్చి,

సీతాకోకలు నీ వైపు తిరిగి అంటాయి కదా

కవీ, నీ కింకా పిల్లచేష్టలు పోలేదు,

ఇతర్ల స్థలంలోకి నువు చొరబడనప్పుడే

నీ స్థలమేదో నిజంగా గుర్తుపడతావు,

నీలో నువ్వు నిలబడినప్పుడు

నీ లోపలికే మేం మరలా చేరిపోతాము

ఇట్లా ఊహిస్తూ ఉన్నావంటే

నీలోంచి సీతాకోకలై ఎగురుతూనే వుంటాము,

మాతో పాటు సూర్యరశ్మినీ, అది పొంగిపొర్లే ఆకాశాన్నీ,

మా అంతటినీ దాచుకునే, పంచిపెట్టే జీవితమనే

వృద్ధురాలి బరువునీ నీపై మోపుతూనే వుంటాము

ఉలికిపడి చూసేసరికి,

సీతాకోకల అమ్మాయి వెళ్ళిపోయిన ఖాళీలో 

కంటికి తగలని నీరెండ సీతాకోకలా ఎగురుతోంది

బివివి ప్రసాద్

ప్రచురణ : ఈమాట అక్టోబర్ 2025