కవిత : అమాయకత్వం

భూమి పుట్టినప్పటి అదే గాలి

ఇన్ని తరాలుగా అలానే వీస్తోంది

అమాయకంగా, దయగా,

అదే అమాయకమైన కాంతి,

అమాయకమైన పచ్చదనం

కాలం మరీ అమాయకురాలు

ఇదంతా ప్రేమమయమని

నమ్మకంగా చెబుతూ సాగిపోతోంది

ఒకానొక కాలంలో, ఒకానొక చోట

నువు పుట్టావు, జీవించావు

సెలవు తీసుకొని వెళ్ళిపోతావు,

కొత్త కథల్లోకి మేలుకొంటూ

ప్రపంచం నిన్నెక్కడో మరిచిపోతుంది

దీనినంతా ప్రేమించాలా, విడిచిపెట్టాలా 

తెలియదు నీకు,

గాలిలో గిరికీలు కొట్టే పక్షిలా

ఇక్కడిక్కడే తిరుగుతావు,

గాలిలో ఎగరాలో, నేలపై వాలాలో తెలియక,

జీవించాలో, మరణించవచ్చునో అర్థంకాక

పగటికీ, రాత్రికీ ఒకటే సందేహం,

ఇక్కడే ఉండాలా, ఇక వెళ్ళిపోవాలా అని,

ఉండలేక, వెళ్ళలేక వలయంగా తిరుగుతాయి

ఉత్త అమాయకత్వం తప్ప

జీవించటానికి అర్థమేముంది,

నీ చేతుల్లో లేని పుట్టుక, వీడ్కోలు,

నీ చేతుల్లో లేని కన్నీళ్ళు, చిరునవ్వులు

బివివి ప్రసాద్